Δεν σώζεται μάλλον.

Τι που ξανάρχισα να γράφω πιθανά σενάρια και τρόπους επίλυσης λες και λύνω εξισώσεις.

Τι που το κεφάλι μου πάει να σπάσει και προσπαθώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από μέσα του.

Ο θανάσιμος εχθρός μου εκείνος που μου τα πήρε όλα και με νίκησε παντού.

Μου πήρε και το τελευταίο κάστρο το πιο σημαντικό και μ αφησε με την παρανοια και το θυμο.

Να σπασω οθονες κινητα να γρονθοκοπάω τοίχους καιπόρτες έξαλλος.

Μια μικρή ανακούφιση μόνο και το μαρτύριο ξανά.

Προσπαθώ να αθωώσω να αποδείξω αλλά τίποτα.

Η άλλη πλευρά με άνεση και τουπέ αραδιάζει όλο και χειρότερες εξηγήσεις.Ρίχνει όλο και πιο πολύ λάδι στη φωτιά.

Από τη μια θρηνώ την νίκη του εχθρού μου που μου πήρε και το τελευταίο κάστρο.

Από την άλλη θυμάμαι σαν τρυπάνια τα λάγνα γεμάτα πουτανιά και γυναικεία πονηριά λόγια της να θέλει να βλάψει την ψυχή μου...''δε θα στο λεγα ΑΝ μου άρεσε που ΔΕΝ μ αρέσει''

πουτάνες όλες στην ψυχή τελικά...

Επιστροφή...μάλιστα...για να σκοτωθεί ότι ωραίο υπήρξε?Για να χαθεί κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας?

Πολλά μπορείς να ελέγξεις...όχι την έκρηξη όμως...

Μονο μαζευεις οτι εχει επιζησει,ελπιζεις πως θα επουλωθούν τα τραύματα που ζεματάνε για την ώρα και προχωράς μπροστά όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.

Μη ξεχνάμε πως έχουμε και μια αξιοπρέπεια και ένα κούτελο να διασώσουμε.

Το μαξιλαρι αυτο ειναι αναλαφρο...κι ετσι ας μεινει.

Μακρια απο τα σκοταδια....