Ο Ίωνας δεν άργησε να φτάσει στο αεροδρόμιο. Το μετρό τον μετέφερε στο Ελ. Βενιζέλος σε είκοσι περίπου λεπτά. Η πτήση θα αναχωρούσε σε 45 λεπτά και με λύπη του διαπίστωσε ότι δεν είχε χρόνο για να απολαύσει ένα καφεδάκι, γιατί τα μεγάφωνα καλούσαν ήδη από ώρα την πτήση για επιβίβαση.
          «Χμμμ… θα ζητήσω έναν καφέ από την αεροσυνοδό. Γιατί όχι άλλωστε;».
Άφησε την κιθάρα του στο γκισέ των αποσκευών, επιβιβάστηκε και καθώς το αεροπλάνο έπαιρνε θέση στον διάδρομο απογείωσης, μία αεροσυνοδός βγήκε για την καθιερωμένη επίδειξη των σωστικών μέσων, ενώ μία άλλη περνούσε στο διάδρομο ανάμεσα στους επιβάτες και τσεκάριζε αν όλοι έχουν δέσει την ζώνη ασφαλείας. 
          «Σας παρακαλώ, μπορώ να σας πω;».
          «Βεβαίως. Πείτε μου».
          «Είναι εύκολο να έχω ένα espresso lungo;».
          «Και βέβαια είναι. Θα σας το φέρω εγώ αμέσως μετά την απογείωση».
          «Σας ευχαριστώ».
Και πραγματικά, όταν σταθεροποιήθηκε το αεροπλάνο, η αεροσυνοδός φάνηκε να πλησιάζει  από το βάθος του διαδρόμου με έναν δίσκο στα χέρια, αλλά ο Ίωνας διέκρινε μία γκριμάτσα πόνου στο πρόσωπό της.
          «Έχετε σας παρακαλώ την καλοσύνη να πάρετε τον δίσκο με τον καφέ; Δεν μπορώ να απλώσω το χέρι μου».
          «Πονάτε κάπου;».
          «Μμμ…».
          «Πού;». 
          «Ο ώμος μου με έχει πεθάνει».
          «Τι έχει ο ώμος σας;».
          «Τενοντίτιδα».
          «Ααα… πρέπει να κάνουμε μερικές συνεδρίες».
          «Συνεδρίες;».
          «Ναι. Μασάζ».
          «Είστε επαγγελματίας μασέρ;».
          «Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επαγγελματίας για να βοηθήσει κάποιον. Αρκεί να το θέλει».
          «Ναι, αλλά ξέρετε πώς γίνεται;».
          «Ναι τυχαίνει να ξέρω και πιστεύω ότι μπορώ να σας βοηθήσω. Αν θέλετε μπορούμε να ξεκινήσουμε αμέσως».
          «Τι εννοείτε αμέσως;».
          «Αμέσως, εννοώ αμέσως».
          «Εδώ;».
          «Εδώ».
          «Α πα πααα…».
          «Το γοργόν και χάριν έχει».
          «Μα δεν γίνεται αυτό. Δηλαδή θέλω να πω… Πώς θα…».
          «Τι πώς θα;».
          «Ε πώς θα… μα θα χρειαστεί να περάσετε μέσα. Αυτό λέω. Πώς θα…».
          «Ε ναι αγάπη μου. Μέσα θα περάσω. Δεν γίνεται διαφορετικά. Εδώ δεν μας βολεύει να το κάνουμε».
          «Το μασάζ;».
          «Για το μασάζ δεν συζητάμε;».
          «Χμμμ… μμμ… ναι».
          «Θα χρειαστεί μια κρέμα… λίγο λάδι έστω…».
          «Μμμμ… θα πρέπει όμως να το κάνουμε να φανεί πιστευτό για τους άλλους. Δεν μπορώ να σας αφήσω να περάσετε στα ιδιαίτερα έτσι στα καλά καθούμενα».
          «Σωστά».
          «Αφήστε το σε μένα».
Η αεροσυνοδός αποσύρθηκε, αλλά σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ξανά στο βάθος του διαδρόμου.
          «Μήπως μεταξύ των επιβατών υπάρχει κάποιος μασέρ; Πρακτικός έστω; Είναι απόλυτη ανάγκη».
          «Αν είναι απόλυτη ανάγκη ίσως μπορέσω να σας εξυπηρετήσω εγώ -πετάχτηκε ο Ίωνας από τη θέση του- έπαθε τίποτα ο πιλότος;».
          «Όχι ο πιλότος αλλά σας χρειαζόμαστε. Ελάτε σας παρακαλώ».
Η αεροσυνοδός τον οδήγησε στα ιδιαίτερα των αεροσυνοδών.
          «Εδώ σας βολεύει;».
          «Εμένα;».
          «Ναι».
          «Πρέπει να μας βολεύει και τους δύο. Δεν έχει πιο μέσα;».
          «Θέλετε πιο μέσα;».
          «Λογικό δεν είναι; Όσο πιο βαθιά…».
          «Ελάτε λοιπόν πιο μέσα. Εδώ πώς σας φαίνεται; Καλά είναι;».
          «Καλά είναι αλλά δεν γίνεται στο όρθιο. Δεν βολεύει. Κουνιέται και το αεροπλάνο και…».
          «Πρέπει να ξαπλώσουμε ε;».
          «Χμμμ… εεεε… δεν… δηλαδή ναι… αλλά… εεε… τουλάχιστον εσύ πρέπει να ξαπλώσεις».
          «Τουλάχιστον εγώ… μμμ… αυτό το ντιβάνι μας κάνει;».
          «Θα στριμωχτούμε βέβαια αλλά δεν είναι κακό».
          «Το στρίμωγμα;».
          «Ναι! Εεε… όχι… το… το ντιβάνι».
          «Να ορίστε, ξάπλωσα κι όλας».
          «Ανάσκελα; Ααα… κατάλαβα. Θέλετε να ξεκινήσουμε από μπροστά ε;».
          «Δεν ξέρω, εσείς θα μου πείτε».
          «Όπως και να ‘χει, πρέπει να γδυθείτε».
          «Να γδυθώ;».
          «Ναι. Δηλαδή από τη μέση και πάνω θέλω να πω. Βγάλε το πουκάμισό σου και το…».
          «Το;».
          «Το… το σουτιέν σου».
          «Α πα πααα…».
          «Μα πάνω από τα ρούχα θα το κάνουμε;».
          «Α πα πααα…».
          «Καλά… άστο. Μην ασχολείσαι εσύ. Θα σε γδύσω εγώ».
          «Μμμμ…».
          «Εσύ κλείσε τα μάτια, χαλάρωσε και άσε σε μένα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι. Μπράβο το καλό κορίτσι. Έλα να βγάλουμε το πουκάμισο».
          «Μα δεν μπορούμε να το κάνουμε έτσι. Από μπροστά ξεκουμπώνει».
          «Α ναι… από μπροστά… γκουχ… γκουχ…».
          «Μα τι πάθατε; Να σας φέρω λίγο νερό…».
          «Όχι… όχι… αφήστε… θα το…».
          «Τι θα το;».
          «Εσείς γυρίστε ανάσκελα και εγώ θα το…».
          «Πάλι θα το;».
          «Για το πουκάμισο λέω. Θα το… εεε θα το… θα το ξεκουμπώσω εγώ. Πού… πού είχαμε μείνει;».
          «Στο ξεκούμπωμα».
          «Α ναι… στο… από μπροστά… ναι».
          «Μου είπατε να χαλαρώσω με κλειστά τα μάτια».
          «Ε χαλάρωσε λοιπόν για να το ξεκουμπώσω. Πώς είναι το όνομά σου;».
          «Μάτα».
          «Μάτα; Πολύ όμορφο».
          «Έλα χρυσέ μου. Κάνε αυτό που ξέρεις».         
Ο Ίωνας άρχισε να ξεκουμπώνει ένα-ένα τα κουμπιά από το πουκάμισο της αεροσυνοδού με απαλές κινήσεις.
          «Μμμμ… Μια χαρά τα πας. Μμμ…».
          «Ξέρεις όμως…».
          «Μμμμ… Ξέρω τι;».
          «Πρέπει να κατεβάσω το… έστω λίγο…».
          «Το ποιο;».
          «Το… το φερμουάρ της φούστας…».
          «Κάνε αγάπη μου αυτό που ξέρεις. Τέλειωνε επιτέλους…».
          «Βιαζόμαστε;».
          «Ε δεν βιαζόμαστε; Θα φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη  και ακόμα δεν θα με έχεις γδύσει».
          «Το φερμουάρ ναι… το… το κατεβάζω…».
          «Δόξα σοι Θεέ μου».
          «Ωραία. Βγάλαμε το πουκάμισο. Τώρα ξάπλωσε μπρούμυτα για να βγάλουμε και το σουτιέν».
          «Μμμμ…».
          «Πάρε μερικές βαθιές αναπνοές σε παρακαλώ… Έεετσι… Έεετσι μπράβο… χαλάρωσε τώρα…».
          «Μμμμ… έχεις άνεση βλέπω στο σουτιέν».
          «Έχω ναι. Το βγάζω και με κλειστά τα μάτια».
          «Για  κλείστα να σε δω».
          «Τώρα πρέπει να τα έχω ανοιχτά. Το επιβάλλει η περίπτωση. Στο μεταξύ θέλω να σε ρωτήσω. Τι άρωμα είναι αυτό που φοράς;».
          «Σου αρέσει;».
          «Μου φέρνει μία ευφορία».
          «Euforia είναι. Αλλά τι συμβαίνει; Σε δυσκολεύει το σουτιέν; Εσύ τώρα μου έλεγες ότι…».
          «Μα δεν έχω πρόβλημα. Είναι που κουνάει το αεροπλάνο. Έλα να… τα κατάφερα…».
          «Τη φούστα;».
          «Τι εννοείς τη φούστα;».
          «Δεν θα τη βγάλουμε;».
          «Τολμηρή σε βρίσκω».
          «Μα ή θα το κάνουμε σωστά, ή δεν θα το κάνουμε καθόλου αυτό που πρέπει να κάνουμε».

          «Ναι, αλλά εγώ θα…».
          «Τι εσύ; Θα έχεις πρόβλημα; Έλα… βγάλε μου τη φούστα και ρίξε αυτή την πετσέτα επάνω μου».
          «Και νομίζεις τώρα ότι έλυσες το πρόβλημα;».
          «Μμμμ… έλα… άστα τώρα αυτά και πες μου…».
          «Τι να σου πω;».
          «Τι θα μου κάνεις;».
          «Ότι προλάβω».
          «Ότι προλάβεις;».
          «Ε ναι. Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας».
          «Και τι θα μου έκανες αν είχαμε περισσότερο χρόνο;».
          «Εντριβή, κύκλους, ζύμωμα, χτυπήματα και …άγγιγμα».
          «Και άγγιγμα;».
          «Ναι και άγγιγμα».
          «Μμμμ… και τώρα; Τι θα μου κάνεις τώρα; Τι από όλα αυτά;».
          «Τώρα μόνο άγγιγμα θα κάνουμε. Κλείνεις τα μάτια και χαλαρώνεις».
          «Μμμμ… Αχ… τι όμορφα που είναι… Μα πόσο ζεστά είναι τα χέρια σου… ζεματάνε… μμμ…».
          «Αλήθεια λες;».
          «Ναι. Μα είναι υπέροχο… μμμ…».
          «Οπότε λοιπόν να μη σε αγγίξω, μη μου πάθεις και κανένα έγκαυμα».
          «Τι εννοείς να μη με αγγίξεις; Τόση ώρα τι κάνεις δηλαδή;».
          «Μα δεν σε έχω αγγίξει ακόμα».
          «Σοβαρολογείς;».
          «Φυσικά. Το χέρι μου είναι βέβαια πάρα πολύ κοντά στο δέρμα σου, αλλά απέχει. Απέχει μερικά χιλιοστά».
          «Και δεν είσαι επαγγελματίας;» .
          «Όχι. Μάλλον βρίσκομαι σε …φόρμα». 
          «Μμμμ… Και κάθε πότε είσαι σε φόρμα γλυκέ μου; Μμμμ….».
          «Ε καλά δεν είναι μόνο αυτό. Είσαι και εσύ δεκτική και…».
          «Μόνο δεκτική με βρίσκεις δηλαδή; Μμμμ…».
          «Ε τέλος πάντων, θέλω να πω… με εμπνέεις και…». 
          «Και; Μμμμ… ξέρεις κάτι; Νιώθω πολύ καλύτερα».
          «Μα πώς; Αφού δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. Και ούτε προλαβαίνω δηλαδή γιατί όπου να ΄ναι θα προσγειωθούμε».
          «Νομίζεις».
Η φωνή ακούστηκε πίσω τους και καθώς γύρισαν να δουν ποιος μίλησε, είδαν μπροστά τους έναν άντρα με κουκούλα στο πρόσωπο που κρατούσε στα χέρια του ένα καλάσνικοφ. 
          «Μείνετε στις θέσεις σας –συνέχισε ο κουκουλοφόρος-. Κάνουμε αεροπειρατεία και πάμε για Νεπάλ. Έχουμε ακόμα 9 ώρες ταξίδι».
          «Μμμμμμμμμμμμμ…».