Ήταν χαράματα της 20ης του Ιούλη 1974, όταν άρχισε η συμφορά. Η Χούντα των συνταγματαρχών ολοκλήρωσε την καθ΄υπόδειξη αποστολή και την καταστροφική της θητεία. Το αποτέλεσμα γνωστό. Τη διχοτόμηση του νησιού και τη μέχρι σήμερα κατοχή του Βόρειου τμήματός του από τις δυνάμεις του Αττίλα. Αυτοί που το επέβαλαν είναι ακόμα και σήμερα «σύμμαχοί» μας. Το δίκιο και ο Νόμος του δυνατού, θα πεις. Λογικά, θα συμφωνήσω, συναισθηματικά, όμως, θα ματώσω.

Τέτοιες μέρες, δεν πρέπει ποτέ να τις ξεχνάμε, όσο μαύρες κι αν είναι. Κρατούν σε εγρήγορση την ψυχή, δημιουργούν μια αίσθηση συνέχειας στη ζωή μας και συμμετοχής σε ένα κοινωνικό Εγώ  και Γίγνεσθαι που αποτρέπει την υπαρξιακή μοναξιά και την εμφάνιση ενός ιστορικού Alzheimer. Ναι, γιατί άνθρωπος χωρίς ιστορική μνήμη είναι καράβι που ποτέ δεν επιστρέφει σε γνώριμο λιμάνι και λαός χωρίς ιστορικό παρελθόν είναι σαν γέροντας που η άνοια κατέστρεψε την εσωτερική πυξίδα που τον πλοηγούσε σε σημαντικά και ασήμαντα στιγμιότυπα, θύμησες και συναισθήματα που θα μπορούσαν να δώσουν χρώμα και νόημα ακόμα και σε ένα στείρο παρόν χωρίς  μέλλον…