Κάπου σε μια παρένθεση της καθημερινότητας με ένα πρέπει να με μαστιγώνει και κάτι ανεπιθύμητες αναμνήσεις να με τσουρουφλάνε...

Άνοιξα το στόμα μου και έφερα στην παρέα μου το συνεπιβάτη μου..

Βγήκαν νότες βραχνιασμένες,αλλά ανάλαφρες για το σώμα και την ψυχή...

Τραγούδησα μέρος από κομμάτια...με λίγο αλλαγμένους στίχους γιατί δεμ τους θυμόμουν καλά.

Η βραχνάδα άρχισε να σπάζει.

Άνοιξε λίγο η φωνή.Δυνατή ακόμη και σε κακουχίες.

Τελείωσα.Φτάνει τόσο.Με βαριά καρδιά επιστρέφω στην πεζή πραγματικότητα.

Έστειλα το συνεπιβάτη μου για ξεκούραση.

Τελικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι σταθερός μου φίλος.

Σε άσχημες και.όμορφες στιγμές.