Μεγάλωσαν μαζί από μικρά παιδιά στην ίδια γειτονιά. Μαζί και στα μαθητικά τους χρόνια μέχρι το τέλος του Λυκείου. Στη συνέχεια, ο ένας πέρασε ιατρική και, αφού πήρε το πτυχίο του, έφυγε στο εξωτερικό για να γίνει καρδιοχειρουργός. Ο άλλος, αφού πάλεψε για μερικά χρόνια με τα μαθήματα της σχολής που πέρασε, τα παράτησε, κάνοντας στη συνέχεια διάφορες δουλειές με μισθό που ίσα-ίσα του έφθανε για να τα βγάζει πέρα...
Τα χρόνια πέρασαν και ο πρώτος επέστρεψε από το εξωτερικό με τη φήμη του πολύ ικανού καρδιοχειρουργού, με τις αμοιβές του να είναι ανάλογες της φήμης αυτής αλλά και του τρόπου ζωής που είχε, με τη χλιδή να περισσεύει και να βροντοφωνάζει το αταίριαστό της με τη ζωή που είχε μέχρι και που τελείωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές…
Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το Λύκειο, οι επαφές των δύο παιδικών φίλων αραιές, σύντομες και, τις περισσότερες φορές, τηλεφωνικές, μέχρι το reunion που διοργάνωσε μία ομάδα, 50άρηδων πλέον στην ηλικία, παλαιών συμμαθητών. Εκεί ξανασυναντήθηκαν από κοντά, τα είπαν, θυμήθηκαν ιστορίες γλυκόπικρες, συγκινήθηκαν και υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον πως, τη φορά αυτή, δεν θα ξαναχαθούν γιατί είναι φίλοι αδελφικοί…
Έτσι κι έγινε. Άρχισαν πλέον να βρίσκονται συχνά και με επιπλέον αφορμή την κοινή τους αγάπη για το τένις. Οι αναμετρήσεις τους παθιασμένες και ευχάριστες, μέχρι που συνέβη το δυσάρεστο. Εν μέσω μιας αναμέτρησής τους, ο φίλος που ποτέ δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, πέφτει κάτω ημιλιπόθυμος. Μεταφέρεται άμεσα στην ιδιωτική κλινική που χειρουργούσε ο άλλος όπου διαπιστώνεται η ύπαρξη ενός πολύ μεγάλου και σπάνιας μορφής ανευρύσματος. Η ανάγκη χειρουργικής αντιμετώπισής του άμεση και ο καταλληλότερος που θα την έκανε δεδομένος…
Όλα πήγαν κατ΄ευχήν και ανάλογα της αμοιβής του αδελφικού φίλου καρδιοχειρουργού που ήταν, ως φιλική, μόνον 6 000 ευρώ. Οι συναντήσεις και οι αναμετρήσεις τους στο τένις, όπως ήταν φυσικό, αραίωσαν πολύ τους μήνες που ακολούθησαν αλλά ήταν βέβαιο πως αυτό θα άλλαζε μετά από κάποιο διάστημα, αν δεν συνέβαινε το εξής γεγονός. Μια μέρα, ο καρδιοχειρουργός τηλεφωνεί στο φίλο του και του ζητά να του στείλει, αν δεν έχει αντίρρηση, όλες τις εξετάσεις που έγιναν και που οδήγησαν στην ανίχνευση και αντιμετώπιση του ανευρύσματος γιατί ήθελε να παρουσιάσει το σπάνιο αυτό περιστατικό σε ένα διεθνές συνέδριο. Ο φίλος ανταποκρίνεται άμεσα και του στέλνει με ευχαρίστηση όλα όσα του ζητήθηκαν. Η παρουσίαση έγινε και η απήχησή που έτυχε, από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, πολύ μεγάλη. Μεγάλη και η χαρά του χειρουργημένου φίλου που έσπευσε να συγχαρεί τον καρδιοχειρουργό σωτήρα του, στέλνοντας μάλιστα και μία μεγάλη ανθοδέσμη στο σπίτι του.
Οι μέρες πέρασαν χωρίς κάποια ανταπόκριση από την πλευρά του αδελφικού φίλου-γιατρού, μέχρι την Τρίτη εκείνη που έλαβε με courier έναν μεγάλο φάκελο με όλες τις εξετάσεις που του είχε στείλει. Ευχαρίστησε τον υπάλληλο της εταιρείας και πήγε να κλείσει την πόρτα, όταν αυτός του είπε: «Με συγχωρείτε, κύριε, αλλά ο φάκελος έχει σταλεί με την οδηγία πως η χρέωση της αποστολής θα επιβαρύνει τον παραλήπτη.»…
7 σχόλια - Στείλε Σχόλιο STEFANOS604 (30.07.2019) Το πάθος και το χρήμα ακόμα και για ασήμαντο ποσό ανώτερον της φιλίας για κάποιους!Μόνο στα λόγια κι' όταν έρθει η ώρα και το ζήσεις...... καταλαβαίνεις!
sven (30.07.2019) Είναι πραγματικά οδυνηρό, για όποιον τύχει να το ζήσει, Στέφανέ μου, ιδιαίτερα όταν ο άλλος επικαλείται την "αδελφική" φιλία τόσο συχνά και, ταυτόχρονα, έχει μηνιαίο εισόδημα τουλάχιστον 150 000 ευρώ...
STEFANOS604 (30.07.2019) Υπάρχει περίπτωση έστω 1% να ήταν δουλειά της τυποποιημένης και απρόσωπης γραμματείας του καρδιολόγου??? Αλλά πάλι ήταν τα 6.000 φιλική αμοιβή!!!! Καλό μεσημέρι γιατρέ!
sven (30.07.2019) Όπως πάντα, καλοπροαίρετος, Στέφανε. Προσπαθείς να "σώσεις" ακόμα και τον πλέον "άσωτο", εξαντλώντας κάθε πιθανότητα πιθανής απαλλαγής του. Μπράβο, ρε Αρναιώτη Στέφανε! Η γενέτειρά σου θα πρέπει να ΄ναι υπερήφανη για σένα...
Αποδεδειγμένα, όμως, δυστυχώς δεν ισχύει αυτό που πιθανολογείς...
STEFANOS604 (30.07.2019) Αν πράγματι ήταν όπως λένε εδώ στη Σύρο ''τσίπης'' τότε είναι ένα πολύ καλό σενάριο για το τι δεν είναι φίλος για κάποιο παιδικό θεατρικό μικρής διάρκειας..... !!
Orfeus (30.07.2019) Την περίμενα την κατάληξη αυτή. Δεν ήξερα όμως πού (σε ποιο σημείο της ιστορίας) θα κάνει την εμφάνισή της. Με πικραίνουν αυτά τα πράγματα.
On the other hand…
Είχα κι εγώ έναν πολύ αγαπημένο φίλο κάποτε. Όλοι είχαν να λένε για την μεταξύ μας αγάπη, και ένα από τα σημαντικά της ιστορίας αυτής, είναι ότι κανείς δεν κατάφερε να προστεθεί και να γίνει ο τρίτος, όπως και κανείς δεν κατάφερε -παρά τις προσπάθειες- να μειώσει τον αριθμό "δύο", τουτέστιν να μας χωρίσει. Μας χώρισε όμως η στρατιωτική θητεία αναγκαστικά, και τότε ξεκίνησε η εβδομαδιαία μεταξύ μας αλληλογραφία όπου το κάθε γράμμα, τελείωνε με τις λέξεις "σ' αγαπώ" & "μου λείπεις".
Απολύθηκε μερικούς μήνες αργότερα από μένα (στο Λαγκαδά ήταν), και την ημέρα της απόλυσής του, τον περίμενα στην πύλη του στρατοπέδου με την κιθάρα μου για να του παίξω και να του τραγουδήσω ένα τραγούδι που είχα γράψει ειδικά για εκείνον. Έτσι κι έγινε. Η έκπληξή του ήταν τεράστια. Αλλά όχι μόνο αυτό. Μαζεύτηκε σχεδόν όλο το στρατόπεδο στην πύλη για να δει "τον τύπο με τα μαλλιά και την κιθάρα που ήρθε από την Αθήνα, για να παραλάβει τον φίλο του".
Μετά από λίγα χρόνια, χρειάστηκε να πάει για λίγο στη Νέα Υόρκη, όπου όμως έμεινε περισσότερο από όσο υπολόγιζε και η -στο ίδιο στυλ- αλληλογραφία μας, πήρε ξανά τη σκυτάλη. Οι δουλειές του τον κρατούσαν εκεί, αλλά κατάφερνε αρκετές φορές να έρχεται έστω για λίγο, και χαιρόμασταν την παρέα μας και τη φιλία μας "ξανά από την αρχή" πότε στο σπίτι του ενός και πότε στου άλλου, με τα τσίπουρα και τους μεζέδες μας, με τα κρασιά ή τις μπύρες, με τις κιθάρες και τα τραγούδια μας, μέχρι που επέστρεψε στον τόπο του, οριστικά και αμετάκλητα.
Ο φίλος μου (μου είπαν στο τηλέφωνο) πέθανε στη Νέα Υόρκη εντελώς ξαφνικά και λίγες ώρες αργότερα βρισκόμουν στον Ευαγγελισμό με νικοτινίαση. Εντάξει η νικοτινίαση. Τι κάθομαι και λέω κι εγώ... μιλάω για νικοτινίαση ενώ ο άλλος έχασε τη ζωή του. Σα δεν ντρέπομαι… μετά μάλιστα από παράκληση του πατέρα του ήμουν εγώ που πήγα στο αεροδρόμιο και τον παρέλαβα νεκρό μέσα στο φέρετρο. Οδυνηρή εμπειρία.
Από τότε και για πολλά χρόνια, δεν μπορούσα να μιλάω για εκείνον χωρίς να με πιάνουν κλάματα, και χρειάστηκα τη βοήθεια ενός ψυχολόγου για να θεραπευτώ απ’ αυτό.
Με ταξίδεψες Σάββα και με συγκίνησες …ξανά! Σ’ ευχαριστώ!!!
ιστορίες σαν τη δική σου δεν μπορεί παρά να σημαδεύουν την ψυχή -είτε αφήνεται να νιώσει είτε όχι- εφ΄όρου ζωής. Το πως κάποιος καταφέρνει να "αξιοποιήσει" τέτοιου είδους τραγωδίες, εξαρτάται, κυρίως, από τη συναισθηματική ωριμότητα και τις προηγούμενες εμπειρίες του από ανάλογες απώλειες...
Σ΄ευχαριστώ κι εγώ για αυτό το σημαντικό μοίρασμα που, εκτός από τη συγκίνηση που μου προκάλεσε, άγγιξε κάτι ανάλογο μέσα μου. Ίσως κάποτε αναφερθώ σ΄αυτό...