Τώρα τελευταία κάνω συχνά αναδρομές στο παρελθόν..

Ταξιδεύω με τη σκέψη στα χρόνια που ξεκίνησα την ειδικότητά μου.

Στα πρώτα μου βήματα.

Στην επαφή με τον κόσμο του νοσοκομείου.

Επίσης σκέφτομαι τον καιρό της επιστράτευσής μου.

Πόσο μόνος και αβοήθητος ένοιωθα στην αρχή και πόσο βέβαιος και δυνατός βγήκα στο τέλος της θητείας..

Πάνε τόσα χρόνια από τότε..

Από τα χειμωνιάτικα μοναχικά γκρίζα απογεύματα στο Κοκκάρι της Σάμου...

Στο σήμερα κρατώ αυτές τις αναμνήσεις ως φυλακτά.

Όταν η πραγματικότητα του παρόντος ζορίζει για διάφορους λόγους εγώ ανακαλώ τις παραστάσεις αυτών των αναμνήσεων και τις ξαναζώ.