Καθώς περίμενα σε ενα φαναρι με τ αμάξι είδα στο δίπλα πεζοδρόμιο να περπατά ένας πεζός κρατώντας από το λουρί ένα σκυλί.

Σκέφτηκα αμέσως:

Τί σόι αγάπη προς το ζωντανό είναι αυτή που σε κάνει να του περάσεις ένα λουρί?

Να το οδηγείς στη στείρωση γιατί λυπάσαι τα κακόμοιρα τα αδέσποτα σκυλάκια που θα προέκυπταν από τον οίστρο της φύσης?

Ποιός είσαι εσύ στην τελική που καθορίζεις τη μοίρα των ζωντανών?

Κανείς Θεός μήπως?

Πράγματι.ποτέ δεν ταίριαξα με τους λεγόμενους ''σκυλάνθρωπους''

Είναι άτομα συνήθως πολύ εγωκεντρικά,δήθεν ψυχόπονα και ευγενικά,που ξέρουν πάνω απ όλα αυτοί πιο είναι το καλό.

Αγαπούν τα γλυκούλια τα σκυλάκια γιατί αυτά δεν μπορούν να τους φέρουν αντίρρηση,δεν είναι ικανά να προκαλέσουν την ευπρόκλητη κακία και δυασανασχέτησή τους.

Γι αυτό συχνά θα ακούσεις από το στόμα τους:''Οι άνθρωποι είναι τέρατα,τα ζωάκια ψυχούλες'' ε βεβαια ειναι ψυχουλες αφου δεν σου φερνουν αντιρρηση και δεν αντιδρουν στα αρνητικα του κωλοχαρακτηρα σου.Αρκει να τα ταιζεις και να τους χαιδευεις την κοιλιτσα.

Κατα τ αλλα το λουρι λουρι και η στειρωση στειρωση.

Γιατί δεν περνάτε ένα λουρί να σας δέσει τους λαιμούς και όχι να τα κρατάτε το λουρί απο το χερι??

Γιατί δεν κάνετε στείρωση στους ευατούς σας επίσης?

Αρκετούς αδέσποτους ανθρώπους γεμίσαμε...