Τα καλοκαιρινά μπάνια τέλειωσαν και το φθινόπωρο προσπαθεί να πείσει το καλοκαίρι πως είναι καιρός πια να του παραχωρήσει τη θέση του. Λατρεύω την εποχή αυτή για τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα που τη χαρακτηρίζει και για τα υπέροχα γήινα χρώματα του πανωφοριού της. Λατρεύω τις φθινοπωρινές  εξορμήσεις στη φύση και τις εκτός δρόμου διαδρομές με την περιπέτεια που καραδοκεί στην κάθε στροφή των λασπωμένων και στρωμένων με κίτρινα φύλα στενών και άγνωστων δασικών και ορεινών δρόμων. Λατρεύω τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια και την κατανυκτική θέα των ορεινών χωριών  που ξεπροβάλουν μέσα στην καταχνιά, καθώς τα προσεγγίζεις, με τις καμινάδες τους να καπνίζουν και τον αέρα να μυρίζει νοτισμένη γη και καμένο ξύλο…

Ο καιρός της χθεσινής ημέρας δεν είχε κανένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που με γοητεύουν την εποχή αυτή και η καθιερωμένη εκδρομή αυτής της Κυριακής έγινε μέσα σε μια φύση που χρωματικά άρχισε να θυμίζει φθινόπωρο και έναν υπέροχο καιρό που να σε κάνει να λες «Τι όμορφη που είναι και η Άνοιξη!».

Προορισμός το υπέροχο και κατάφυτο Βέρμιο. Αφού αποχαιρετίσαμε την πανέμορφη Θεσσαλονίκη που, σαν Σειρήνα, λες και ήθελε να μας αποπλανήσει για να παραμείνουμε κοντά της, καταφέραμε να αντισταθούμε στο κάλεσμά της και να κατευθυνθούμε προς Βέροια. Σε μισή περίπου ώρα, διασχίζαμε τον εύφορο και κατάφυτο κάμπο της Ημαθιώτικης γης, με θέα τη Βέροια σκαρφαλωμένη στους πρόποδες του Βερμίου. Μετά τη Βέροια, με την υπέροχη παλιά της πόλη, κατευθυνθήκαμε προς την ηρωική πόλη της Νάουσας και, αμέσως μετά, προς το μοναδικής ομορφιάς άλσος του Αγίου Νικολάου Ναούσης με τα γάργαρα νερά, τα υπεραιωνόβια τεράστια πλατάνια -δεξιά και αριστερά της κοίτης του νερού- τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα ξύλινα γεφυράκια και τις μυρωδιές φρεσκομαγειρεμένου φαγητού από τις ταβέρνες να γαργαλίζουν τη μύτη…

Αμέσως μετά τον Άγιο Νικόλαο, και αφού αντισταθήκαμε στον πειρασμό να κατευθυνθούμε προς το πανέμορφο Αρκοχώρι, που βρίσκεται σε απόσταση 6 χιλιομέτρων, χτισμένο πάνω σε μια μικρή κορφή με θέα τον καταπράσινο κάμπο της Νάουσας, από τη μια, και τις κατάφυτες κορυφές του Βερμίου, από την άλλη, αρχίσαμε την ανάβαση προς το Σέλι -με το περίφημο χιονοδρομικό του κέντρο- που έχει μετατραπεί σε έναν κουκλίστικο ορεινό οικισμό.

Αφού ήπιαμε έναν ζεστό καφέ, αγναντεύοντας από ψηλά το τοπίο που έλουζε ο ήλιος, αρχίσαμε την κατάβαση από την άλλη πλευρά, μέσα από μια μαγευτική διαδρομή, που σε βγάζει στον παλιό δρόμο προς Κοζάνη και Παναγία Σουμελά, έξω από τη Βέροια. Στάση για φαγητό στην περίφημη και πολύ όμορφη ταβέρνα του «Μπάμπη» στην Κουμαριά με τις καταπληκτικές σούβλες…

Ο καιρός ήταν υπέροχος, το Βέρμιο αποπλανητικό και, επιστρέφοντας, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τον ορεινό οικισμό του Ξηρολίβαδου, χτισμένο σε ένα οροπέδιο και σε υψόμετρο 1 220 μέτρων, πάνω σε έναν λόφο και ολόγυρα καταπράσινα λιβάδια περιστοιχισμένα από πυκνά πεύκα.

Εδώ γίναμε μάρτυρες του απίστευτου μεγαλείου της φύσης. Στην αυλή ενός αγροτόσπιτου και ανάμεσα σε αυλακιές από σπαρμένες πατατιές, ξεπρόβαλε στητή και λυγερή, το αγαπημένο μου λουλούδι, η παπαρουνίτσα της φωτογραφίας. Τέλη Σεπτέμβρη και σε υψόμετρο 1 220 μέτρων η φύση έκανε επίδειξη του μεγαλείου της. Δεν είναι η πρώτη φορά που ζω κάτι τέτοιο. Πριν από περίπου δέκα χρόνια και την ημέρα της γιορτής μου στις 5 του Δεκέμβρη (!!!), είχα ξαναδεί και φωτογραφήσει ένα μπουκέτο παπαρούνες, στο όρος Πάικο και στη διαδρομή από Μεγάλα Λιβάδια προς Αρχάγγελο, στις παρυφές ενός δάσους με πανύψηλες οξιές (υψόμετρο 1 200 μ. περίπου).

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ομορφότερο φινάλε αυτής της Κυριακάτικης εκδρομής μας. Μακάρι να είμαστε γεροί να ζήσουμε κι άλλες τέτοιες στιγμές…