Ήταν περήφανο το κάστρο στην κορφή της πλαγιάς πάνω απ’ την πόλη.

Αγνάντευε την κρύα θάλασσα, με τους δέκα πύργους του κουρασμένους τσακισμένους, του χρόνου διαβάσματα.

Πλατιά απέραντη γεμάτη υποσχέσεις ανεμόδαρτη με τα κρυμμένα μυστικά της  στα σπλάχνα της αιώνες τώρα να τη στολίζουν κρυφά πλουμίσματα και πλούτη.

Αγέρωχη νικήτρα σιωπηλή απόληξη στην ακτή στο λιμάνι μας το όμορφο της πόλης μας  το στολίδι, Μια ζωγραφιά το φόντο της, τα πλάνα της εικόνες στα χρόνια που πέρασαν.

Πολλές φυλές και έθιμα, ρυθμοί και κτίρια τη ζωή της γέμιζαν. Αχός κι ιδρώτας, σκόνη βροχές και βάσανα.

Δουλευτάδες έμποροι τρανοί και επαρχιώτες πραματευτάδες γέμιζαν τους χυμούς της δροσερής νυφούλας του Θερμαϊκού, που τα νυχτερινά της φώτα κατέβαζαν τα άστρα του ουρανού στο ντεπό στις καμάρες στο λευκό πύργο  στο γκουλέ καφε.

Σε αυτό το κάστρο αυτής της πλουμισμένης πόλης  που από το 1890 ήταν πια φυλακές τυραννίστηκαν μαζί με ποινικούς και πολιτικοί κρατούμενοι.

Η εικόνα των θαλάμων από το μουσείο του χώρου μας τάραξαν, χαρτόκουτα και στρωσίδια στο μωσαϊκό ανάκατα με ανθρώπους καθρεφτάκια στους τοίχους και αυλές για το επισκεπτήριο.

Το τραγούδι την περιγραφή σα φυλακή για τους βαρυποινίτες αλλά και απάτητη ( τα κάστρα του γεντί κουλέ τα πάτησα ένα βράδυ ).

Μα το ποιο αβάσταχτο είναι να αντικρύσεις τα δέκα περίπου κελιά της απομόνωσης. Σιδερένια πόρτα με μανδαλωτό παραθυράκι σκοτεινό δύο επί ενάμιση.  Χωρίς κρεβάτι ούτε τραπέζι ούτε καν ένα σκαμνί. Εκεί πατέρα πέρασες τα καλύτερα σου χρόνια να είσαι καλά.