Το σπιτάκι της Ζωοδόχου Πηγής...λίγο πριν τη Βαλτετσίου 

Τώρα δεν αναγνωρίζεται.Στίβες βιβλίων εκεί που οι πελάτες περίμεναν να αντικρύσουν τη μεσόκοπη ιερόδουλη.

Κι η ταμπέλα απέξω με ένα πρόχειρο σκοτεινό γράφιτι λέει στ αγγλικά μια φράση σχετική με κυνηγούς χάρτινης σαρκός.

Ναι.Πρόκειται για ένα ζεστό,καθώς πρέπει βιβλιοπωλείο πλέον...

Ανάμεσα στα βιβλία έπεσε το μάτι μου σε ένα τίτλο "ο άνθρωπος σκιά" και σ ένα άλλο-κοίτα να δεις το ξέχασα-ενός ξενόγλωσσου συγγραφέα για το "καλύτερο πορνείο".Ίσως το μοναδικό στοιχείο που έμεινε να θυμίζει το ένδοξο παρελθόν του ημιυοπόγειου κτίσματος των Εξαρχείων.

Θυμάμαι πως στο σχόλασμα από το φροντηστήριο των αγγλικών,πετούσαμε αυγά στην πόρτα του οίκου.

Έτσι έβγαινε η τσατσά θυμωμένη και μας κυνηγούσε.

Είχε πιάσει δύο συμμαθητές μου κάποτε.Τους πήρε τις τσάντες και ήρθε στο φροντηστήριο για να διαμαρτυρηθεί.

Αναμνήσεις...σχεδόν 30 χρόνων πίσω..

Έίναι παράξενο,συναρπαστικό και ταυτόχρονα τρομακτικό πως ο χρόνος αλλοιώνει τον χώρο.

Πως όλα αλλάζουν μα τελικά...κάτι επιβιώνει.

Κάτι που ακόμη κι όταν πεθάνω θα έίναι εκεί.

Μια απροσδιόριστη πρώτη ύλη.

Δε χρειάζεται να την ορίσω."Αξία" θα γραφα,αλλά και πάλι λάθος θα κανα.

Θα νοιώσουν την ενέργειά της,οι νέες γενιές καθως σταθούν εκεί,απέξω από το μπουρδέλο της Ζωοδόχου Πηγής.

Θα τους αγκαλιάσει,ότι μορφή κι αν έχει τότε:σπίτι,μαγαζί με μουσικά είδη, βιβλιοπωλείο...Κάτι θα τους τραγουδήσει,κάτι θα έχει να τους πει...