Από μικρό με προγραμμάτισαν με το εξής λογισμικό:

Οι έννοιες αγάπη,νοιάζομαι,μοιράζομαι είναι καλές.

Ταυτόχρονα όμως η ανεξαρτησία και η ελευθερία πως είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλες αξίες.

Γίνεται να αγαπάς και να είσαι ελεύθερος?

Γίνεται να αγαπάς και να μην ανησυχείς για το καλό του άλλου?

Μαρτύριο ώρες ώρες είναι αυτή η κατάσταση.

Ήδη η ζωή μας προίκισε με 2 γονείς να αγαπούμε και να ανησυχούμε γι αυτούς.

Να πονέσουμε όταν εκείνοι μοιραία πεθάνουν.

Επίσης κι εμείς τις πιο πολλές φορές μεταβιβάζουμε αυτή την κατάρα σε απογόνους.

Τους μεγαλώνουμε τους κάνουμε να μας αγαπήσουν και πεθαίνουμε πληγώνοντάς τους.

Ενώ έχουμε επίγνωση της θνητότητάς μας.Δεν είμαστε αθάνατοι.

Κι όλα αυτά γιατί?Για να διασκεδάσουμε!

Για να ζεσταθούμε και καλά...

Το τέλειο θα ταν να γεννηθώ και να μη γνωρίσω ποτέ τους γονείς μου.

Κι αν κάνω παιδιά,αυτά ποτέ να μη γνωρίσουν εμένα.

Ιδανικά,να μην κάνω.

Γιατί να τα πονέσω με το θάνατό μου?

Κι ο αντίλογος:Η ίδια η ομορφιά της ζωής είναι το δέσιμο,η αγάπη,οι όμορφες στιγμές,τα πρώτα βήματα του παιδιού σου οι πρώτες του λέξεις.

Δε με συγκινούν όλα αυτά.

Ίσως κάτι μου διαφέυγει ίσως κάνω κάτι λάθος.

Αφορμή για τους προβληματισμούς μου,αποτέλεσε το μαρτύριο ενός ανθρώπου που χάνει τη μητέρα του.

Την μεγάλωσε.Ηταν εκει από ητ γέννηση της ως τωρα.Τη μάλωσε τη συμβούλεψε,την οδήγησε.

Και τώρα την πονάει.

Αν δεν την είχε γνωρίσει ποτέ δε θα πόναγε.

Και η κόρη της θα πονέσει μετά από 7 δεκαετίες.

Γιατί όμως?

Ξέρω πως είναι ανόητοι οι συνειρμοί,μια και για να απολαύσεις κάτι πάντα πληρώνεις ένα τίμημα.

Η ίδια η ζωή το έχει αυτό.

Κάθε τι όμορφο γεννιέται,ζεί και πεθαίνει.Ο ανθρώπινος νους δυσκολεύεται αυτό να το δεχθεί.

Στην αρχή οι αναμνήσεις ζεματάνε και το κενό λειτουργεί ακρωτηριαστικά.

Μετά κρυώνουν και χτίζεται η συνέχεια.

Γιατί όμως να μη θρηνήσω μόνο για μένα?

Γιατί να μην είμαι μονάδα?

Γιατί να νοιώθω πως ανήκω και μου ανήκουν?

Γιατί γνώρισα τους γονείς μου?

Σκληρά λόγια και πονώ καθώς τα γράφω.

Αλλά δεν θα πόναγαν αν δεν τους είχα γνωρίσει.

Τουλάχιστον ας φροντίσω να μην δημιουργήσω άλλους τοξικούς ''αγαπανθρώπους'':

όχι σπασαρχίδικα κλαψιάρικα παιδιά που θα μου μειώσουν τις πιθανότητες να αγοράσω το audi RS γιατί θα έχουν έξοδα επειδή...θα τ αγαπάω.Θα μεγαλώσουν θα γίνουν έφηβα θα με κουράσει η επανάστασή τους.

Θα τα απογοητεύσω γιατί δεν θα είμαι δίπλα τους.Θα ανησυχώ για αυτά.Κι όχι μόνο για μένα.

Και τι θα γίνει με τις κρύες γιορτές?

Ποιός θα μου κάνει παρέα εκείνες τις νύχτες?Το audi?Η η πόρνη που θα έχω στη θέση του συνοδηγού?

Λαβύρινθος οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου,αλλά αυτή τη στιγμή θα ήθελα να έχω μόνο εμένα.