Έτσι βιώνω αυτή τη Δευτέρα στα πόδια μου.

Επίπεδη.Όχι ικανή να με ανεβάσει κάπου  να ατενίσω με αισιοδοξία.

Ούτε όμως να με ρίξει.

Απλά άγευστη,άχρωμη,άοσμη.

Οι αισθήσεις ''σταμπιλάρονται'' στο μηδεν.

Η πραγματικότητα δε μοιάζει να επιφυλάσσει εκπλήξεις.

Ίσως αυτό είναι καλό για να βρω λίγο χρόνο να κάνω ανασύνταξη δυνάμεων.

Ας μην είμαι αχάριστος όμως.

Κλασσικά η ανθρώπινη φύση ανήσυχη να ψάχνει να ανακαλύψει νέες διαδρομές,να ξεθάψει κρυμμένους θησαυρούς.

Αν αυτό δεν γίνεται νοιώθει να βαριέται.Είναι κι αυτό μιας μορφής δυστυχία.