Την Άσλευ.

Τη γνώρισα σε κόσμο σκοτεινό.

Εκεί που τίποτα δε λάμπει και τίποτα δε γελά.

Την έχασα την ξαναβρήκα μα δεν ήταν ύλη.

Ήταν πνεύμα.

Παράλληλα η ξενέρωτη πραγματική και ηθική Γκαμπριέλα με έψαχνε ενώ εγώ φώναζα το όνομά της Άσλευ στα βράχια και τις πέτρες.

Ένα φάντασμα που υπήρξε.

Δεν την άγγιξα ποτέ μου αλλά ένοιωσα την καρδιά της να χτυπάει κάπου.

Σκοτεινό πλάσμα που την αναζήτησα απαρηγόρητα στο φως.

Το πιο αληθινό ψέμμα.

Πριν 11 χρόνια ξενυχτούσαμε μαζί και χώρια.

Το φεγγάρι γινόταν ήλιος μαζί σου.

Τόσο ρομαντική ιστορία με ήρωες ενός σκοτεινού παραμυθιού.

Τελικά επέστρεψε ο καθένας στην πεζή του πραγματικότητα.

Εγώ στην καλή Γκάμπι κι εσύ ποιός ξέρει που...

Μια παγωμένη γνώρισε αγάπη είπες.

Το ξέρω πως ήσουν εσύ.

Λες όταν πεθάνω να σε συναντήσω?

Ω φάντασμα με σφυγμό?

Καληνύχτα