Περπάταγα στο δρόμο, απόγευμα. Ένας μολυβένιος ουρανός μου έκανε παρέα. Μακριά μου η θάλασσα, τόσο που να κάνει κυρίαρχη την ύπαρξη της . Τα σύννεφα σφιχτά τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο ζωγράφιζαν ένα υποβλητικό σκηνικό γεμάτο χαλκομανίες από αστεράκια.

Γερανοί κοντέινερ αραδιασμένα με τάξη, δίπλα τα βαπόρια δεμένα με τα χοντρά σκοινιά από τους μεταλλικούς κάβους. Οι χοντρές λαμαρίνες τους σα κάστρα, βαμμένες μαύρες πράσινες σε κάθε, χρωματική  απόχρωση. Δεσπόζει λοιπόν στην πόλη μας η θάλασσα με το λιμάνι της τα επαγγέλματα που την υπηρετούν τους ανθρώπους μας που κουβαλούν πάνω τους τις ιστορίες της και τα όνειρα με τις προσδοκίες τους.

Γύρω από το λιμάνι ζωντανεύουν οι δραστηριότητες των ανθρώπων με τους λιμενικούς τα καφενεία τα μαραγκούδικα τα μηχανουργία το τελωνείο και οι μεγάλες εκκλησίες μας που έδειχναν την αφελή καλοσυνάτη καρδιά μας μα και τα ιδεολογικά μας δεσμά. Τα σχολεία προσεγμένα στολίδια της πόλης τα περισσότερα φτιαγμένα από δωρεές μιας και το δημόσιο χρήμα ποτέ δεν είχε προτεραιότητα τις ανάγκες των απλών ανθρώπων.

Μια μικρή σχετικά πόλη που ζει ήρεμα τις καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων της αραδιάζει τα προγράμματα δράσης τους, φρεσκάρει τις ελπίδες τους ο δροσερός αέρας και ο ζεστός ήλιος ζωντανεύουν τη φύση.

Αυτή η πόλη μεγάλωσε μέσα στη καρδία μας καθώς μας μεγάλωνε προστατευτικά περιμένοντας να ανθήσουν τα νέα μπουμπούκια της στα χλωρά κλαριά της.

Μα η ήσυχη κι αρμονική της ζωή, που ποτέ δεν ήταν τέτοια, άρχισε να  σιγοβράζει να ανάβει τις κουβέντες, νέα σχέδια και προοπτικές φάνταζαν να υπάρχουν πολλά υποσχόμενες.

Η πόλη θα μεγάλωνε θα γίνονταν έργα υποδομών θα υποστήριζε τον τουρισμό την άθληση τη διασκέδαση τα μουσεία.  Το λιμάνι θα βάθαινε θα μεγάλωνε μεγαλύτερα καράβια θα μπορούσαν να ελλιμενιστούν εμπορικά και κρουαζιέρας. Στο βάθος του νου μας ζωγραφιζόταν η εικόνα ενός βουνού με χρήματα που θα κατρακυλάγανε στους δρόμους της πόλης μας της μεγαλύτερης με τους καινούργιους δρόμους και τις οδικές αρτηρίες που θα οδεύουν τα εμπορεύματα και τις πρώτες ύλες προς άλλα εμπορικά και βιομηχανικά κέντρα.

Σε έναν περίπατο δίπλα στα κύματα της παραλιακής οδού που ξεμάκρυνε από την πόλη καθώς περπάταγα και τα σκεφτόμουν άρχισα να βλέπω και την ανάγκη ενός πανεπιστημίου μα πάλι λέω άστο είναι λίγο νωρίς θα δούμε.

Οι κουβέντες για το θέμα αυτό έδιναν και έπαιρναν και όλοι την ανάπτυξη αυτή την σχημάτιζαν στο μυαλό τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο ο καθένας . Οι έμποροι ζήταγαν κάτι παραπάνω οι θαλασσινοί έβλεπαν την πρωτοκαθεδρία της συντεχνίας τους έτσι κι οι βιομήχανοι ζήταγαν κυρίως έργα στο λιμάνι στην οδοποιία μα και σε άλλους τομείς.

Και ξέρετε άλλο να θέλεις λίγο ή πολύ παραπάνω από τους άλλους κλάδους και άλλο είναι να είναι ανταγωνιστικά, δηλαδή βιομηχανία ή ο τουρισμός τα αντιπλημμυρικά έργα ή κάποιο εμπορικό κέντρο.

Πράγματι η ζωή μας υπόσχετε πολλά μα κάθε βήμα της κοιλοπονά εντάσεις. Έτσι στη στροφή του δρόμου συνάντησα την πλατεία με τα καφενεία από εκεί ξεκίναγε η πιάτσα της παραλίας με τα ουζερή και τις ψησταριές, στην άκρη  του δρόμου από τη μεριά της θάλασσας σειρά κάθονταν οι ψαράδες με παρατεταγμένα τα καλάμια τους και τις πετονιές γεμάτοι υπομονή κι ελπίδες για την ανταμοιβή του κόπου τους. Εκεί έπαιζαν τα παιδιά με τις φωνές τους μεσούρανες και ένταση στην κίνηση των καθώς εξασκούντο στο κυνηγητό  την μπάλα το κρυφτώ και οι μεγάλοι τους χάιδευαν τα κοντοκουρεμένα τους κεφάλια γεμάτοι καλοσύνη.

Στο καφενείο λοιπόν μπαίνοντας ίδιο μελίσσι οι κουβέντες, φωνές ανάκατες με τα τσουγκρίσματα των ποτηριών ανάκατα με τις μυρωδιές των μεζέδων και τα τραγούδια από το διακριτικό ραδιόφωνο. Όλο το πλήρωμα του καφενέ ετοιμοπόλεμο πλυμένο με παστρικές φορεσιάς αρωματισμένο καλοχτενισμένο ταμάμ  για την απογευματινή βόλτα.  Στη γωνιά δίπλα στο ψυγείο καθισμένος με την παρέα ο κυρ Γιώργης βροντόφωνος λιγόλογος  και η κουβέντα σιγογύριζε από τα καθημερινά στα μελλούμενα μα η κύρια διδακτική λειτουργία συντελείται μέσα από τις ιστορίες που ακούγονται από τους παλιότερους τους γεροντότερους τους μεταφέροντες την θησαυρισμένη κοινωνική πείρα μέσα από μικρές ατομικές ιστορίες με απόψεις πολλές φορές αντιμαχόμενες. Γραμμένες καταχωρημένες στη μνήμη τους με μια επιτακτική υποσημείωση να μην αφεθούν στη λήθη κι έτσι χαλαρώνοντας  ανάβει η διάθεση στην παρέα πίνοντας αλκοόλ και τρώγοντας το μεζέ.

Ε για σας είπα και με μιας τα βλέμματα τους γύρισαν κατά με και στου καθενός το πρόσωπο σχηματίστηκε το χαμόγελο αυτή η ιδιαίτερη πρώτη έκφραση που δε μπορεί να κρύψει τα πραγματικά αισθήματα των ανθρώπων και αποτελεί το πραγματικό διαβατήριο για τις ενάρετες ανθρώπινες σχέσεις. Ακούω την οχλοβοή να λέει καλώς τον κάτσε. Τι απόλαυση η αποδοχή κι αγάπη της ομήγυρης της άδολης που από άλλους παίρνεις ή σε άλλους δίνεις έστω κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Πως πάνε τα πράγματα τι θα πιείς; Ακούστηκε η φωνή του Γιώργη αργή δυνατή καλοσυνάτη γεμάτη αυτοπεποίθηση και στα γρήγορα το θέμα τακτοποιήθηκε. Το ποδόσφαιρο επικρατούσε γκολ δίχτυα ντρίπλες ενθουσιασμός για την ομαδάρα μας  αλλά ξέραμε υπήρχε πρόβλημα με το δεξί μπακ, θα έφευγε ήταν φτωχόπαιδο και ήταν αναγκασμένο να ξενιτευτεί για αναζήτηση καλύτερης τύχης, πράγμα που η ομάδα δεν μπορούσε να αντιμετώπιση τουλάχιστον  άμεσα.  Καθαρά ποτήρια ούζο μυρωδιά από τσιγάρα κεφτεδάκια ντοματούλες τυράκι και το σκηνικό φτιαγμένο στην πανδαισία της ομελέτας αχνιστό ζεστό. Γεύμα εργασίας ας πούμε φιλοσοφικής που έδινε μια ευχάριστη πληρότητα ήπιας εκμάθησης κάτι σα παίζω και μαθαίνω.

Βεβαία στην πόλη μας κουβεντιάζαμε πολύ, ποιο πολύ κουβεντιάζαμε παρά αποφασίζαμε όπως λένε και οι μαστόροι δέκα μέτρα μία κόψε, έτσι κουβεντιάζαμε στο δημοτικό συμβούλιο στις συντεχνίες στην εκκλησία στους καφενέδες στα σχολεία και τα θέματα τόσο ζωντανά λες και τα είχε γέννηση η ίδια μήτρα αν και αρκετά διαφορετικά είχαν όλα κάτι κοινό παίδευαν και εκπαίδευαν πολίτες ενός κοινωνικού ιστού σε άξιους διαφεντευτές της ζωής τους.

Η διαφορά είναι πως είμαστε τυχεροί ότι γίνετε είναι με πρωτοβουλία και η απόφαση από μας δεν έχει λόγο κανείς άλλος έχουμε μια αυτονομία κάτι σαν το μικρό γαλατικό χωριό σαν τις αρχαίες πόλεις κράτη. Το γεγονός πως το κουβεντιάζουμε τόσο πολύ δείχνει ότι υπάρχουν αρκετές αιτίες διαφορετικότητας των απόψεων παραδείγματος χάριν αν ο δρόμος περάσει από ένα σημείο άλλους  τους μικραίνει το οικόπεδο σε άλλους του δίνει μεγαλύτερη  αξία και πάει λέγοντας. 

Μα ο δάσκαλος ο κουτσοδασκαλάκος που με τα χοντρά μυωπικά του γυαλιά και το χοντρό βιβλίο του Όμηρου στη μασχάλη, πάντα καλοσυνάτος καλημέριζε με ένα πλατύ χαμόγελο τους βαρκάρηδες κάθε πρωί στη διαδρομή προς το σχολείο, είναι ο βασικός σύμβουλος μας ο υπερταξικός και αδέκαστος κριτής κάθε διχογνωμίας. Εμείς τα δικαστήρια δεν τα γνωρίζουμε στην πόλη της συζήτησης κάθε διαφωνίας. Σε εξαντλητικό βαθμό καταφέρνουμε να αφομοιώνουμε το μακροπρόθεσμο όφελος του τόπου μας σε κάθε διαφωνία είναι το βασικό μας κριτήριο.

Ζούμε σε μια μικρή κοινωνία που παρόλα αυτά έχουμε όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τα κουτσομπολιά τις ζήλιες τους ανταγωνισμούς τις εμπάθειες τους φανατισμούς  μα και την αλληλεγγύη τη συμπόνια τη βοήθεια όταν χρειάζεται.

Έτσι μέσα σε αυτή την εικόνα της πόλης έσκασε η προοπτική της μεγάλης  χρηματοδότησης για ανάπτυξη.

Και η ζωή μας πήρε μια άλλη διάσταση. Η προκοπή κάθε τόπου είναι δεμένη με τον πλούτο που παράγει η εργασία των ανθρώπων του. Αρκεί να μπορεί να είναι κοινωνικά αναγκαία και ορθολογικά διαχειρίσιμη. Αυτό το στοίχημα είναι που τα μελίσσια λύνουν με αυτόν τον τρομερό τρόπο σκοτώνοντας τους κηφήνες όταν ποια είναι άχρηστοι στην κυψέλη.

Ιστορικά τα βήματα της πόλης μας πέρασαν από δρόμους και στράτες που η αξιοσύνη των ανθρώπων της έπαιξε μικρό ρόλο, στιγμές κοινωνικών στροφών και κρίσεων δημιουργούσαν τέλματα και εκρήξεις. Ο πληθυσμός αριθμητικά μίκραινε ή μεγάλωνε πολλές φορές με μετακίνηση πληθυσμών . Αυτό όμως είχε κυρίως εξωτερικά αίτια.