…είναι τα άτομα που  πηγαίνουν, με τρόπο καταναγκαστικό, από τη μια γνωριμία στην άλλη, από το ένα μέρος στο άλλο, από τη μια εμπειρία στην άλλη κ.τ.λ., δίχως διάθεση και ενδιαφέρον να νιώσουν την όποια επίγευση των εμπειριών αυτών. Απλά, περιφέρονται στη ζωή χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο, επιδιδόμενοι σε μια αέναη αναζήτηση νέων ερεθισμάτων και εμπειριών, θεωρώντας τους εαυτούς τους κυνηγούς και λάτρεις της περιπέτειας…

Αναζητούν την ευχαρίστηση, την ηδονή, την πρόσκαιρη χαρά και την ευφορία, τσιμπολογώντας, όρθιοι πάντα, μπρος στο τραπέζι με όλα αυτά τα υπέροχα εδέσματα πάνω του, έτοιμοι προς άμεση αποχώρηση, επιφυλακτικοί, τρέμοντας το ενδεχόμενο να προσβληθούν από κάποια «ύπουλη συναισθηματική δηλητηρίαση» και, ταυτόχρονα, μη νιώθοντας την παραμικρή ευθύνη απέναντι στα άτομα που εμπλέκουν πρόσκαιρα στη ζωή τους…

Ο συναισθηματικός τουρισμός εκπορεύεται από τους υποσυνείδητους δαίμονες του ατόμου οι οποίοι και καθορίζουν τις όποιες επιθυμίες και επιλογές του. Ακόμα, δηλαδή, και στην περίπτωση που το συγκεκριμένο άτομο θελήσει να ξεκινήσει μια σταθερή σχέση, ποτέ δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει, από τη στιγμή που δεν έχει αποδεχθεί και ενσωματώσει στον ψυχισμό του προηγούμενες ματαιώσεις, οδυνηρές εμπειρίες και το βαρύ πένθος και τη θλίψη που αυτές συνεπάγονται. Γι΄αυτό ένα τέτοιο άτομο ποτέ δεν κοντοστέκεται, δεν ξαποσταίνει, δεν τολμά να αφουγκρασθεί τον απόηχο της ψυχής του. Γι΄αυτό, ακόμα και αν κάποτε συναντήσει κάποιο άτομο που του αγγίξει την ψυχή, το βάζει, την επόμενη κιόλας στιγμή, στα πόδια, έχοντας πάντα έτοιμες όλες τις λογικοφανείς «δικαιολογίες» και τα ανάλογα «ακλόνητα» επιχειρήματα για την άτακτη φυγή του. Δεν είναι πως λέει συνειδητά ψέματα, απλά έτσι θέλει να πιστεύει. Το αντίθετο θα ξυπνούσε εντός του απίστευτη θλίψη, μοναξιά, θυμό και άλλου είδους πολύ επώδυνα συναισθήματα…

Τα όποια ερωτικά αισθήματα τυχόν νιώσουν τα άτομα αυτά έχουν τη μορφή πυροτεχνήματος. Σήμερα υπάρχουν, αύριο έχουν γίνει καπνός. Όσο δεν κάνουν κάτι για αυτό, τίποτα απολύτως δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή τους. Το αντίθετο. Μια τέτοιου είδους στάση ζωής είναι άκρως επικίνδυνη από ψυχολογική άποψη, μετατρεπόμενη σε εξάρτηση, όπως ακριβώς συμβαίνει και με μια ναρκωτική ουσία. Την αναζητάς απεγνωσμένα για την πολύ σύντομη λυτρωτική της επίδραση κι ας γνωρίζεις πολύ καλά πως είναι πολύ πιθανό να σε σκοτώσει…

Ο συναισθηματικός τουρισμός δεν αποτελεί επιλογή για αυτούς που νιώθουν έτσι, αλλά μονόδρομο. Είναι ο μόνος τρόπος που βλέπουν για να βουβάνουν, έστω και στιγμιαία, τον δυσβάστακτο ψυχικό τους πόνο. Δεν είναι πως δεν θέλουν να αλλάξουν ρότα. Απλά, δεν γνωρίζουν το πώς  αυτό μπορεί να γίνει, με τρόπο που να μπορούν να αντέξουν δίχως να διαλυθούν…

Κι όμως, τρόπος υπάρχει…