Κι όπως πήγαινα για να βρω θέση για τ αμάξι ώστε με την ησυχία μου να πάω τράπεζα...

Να σου μια θέση για πάρκινγκ τεράστια...σαν να με τραβούσε να παρκάρω εκεί ...

Στην πορεία προς την τράπεζα το μάτι μου έπεσε πάνω σ ένα μικρό ζεστό γλυκούλι άδειο καφέ...που συστεγάζεται με ένα αρτοποιείο...

Πίνεις τον καφέ σου χαλαρά εκεί...σε σερβίρει το προσωπικό του αρτοποιείου...με προιόντα εκεί φρεσκοφτιαγμένα...κρουασαν σοκολατας,μηλοπιτες.γλυκα...και ωραία οσμή καφέ στα ρουθούνια σου...

Η διακόσμιση του χώρου απλή και λιτή...κίτρινο ανοικτό χρώμα στους τοίχους,γλαστρες με λουλούδια σε κάτι περβάζια που χωρίζουν το χώρο σε δύο βασικά μέρη,κουρτινάκια στα παράθυρα...γλάστρες με.λουλούδια και απέξω στο δρόμο...

Κυρίως όμως ΗΣΥΧΙΑ...

Έτσι έδωσα μια ευκαιρία στη μικρή αυτή όμορφη γωνιά να μου κάνει συντροφιά στο δύσκολο πρωινό μου...

"Πόσο μου λείπεις" τραγουδάει η Τάνια Κικίδη στα ηχεία του χώρου.

Κι ακολουθούν οι σκέψεις μου...το μυαλό μου επαναστάτης που κάνει γράφιτι στους τοίχους της καρδιάς όσο κι αν προσπαθώ να το συμμαζέψω...να το δασκαλέψω...

"Τα.λέμε" παίζει τώρα...με τη Ζουγανέλη να δίνει ρέστα ψυχής..

Κάθε νέα ζωή ξεκινά.με ένα κλάμμα...η παρήγορη σκέψη μου.

Μισώ τα μωρά,τα παιδιά οτιδήποτε γλυκούλι...προκαλώ την ανθρωπότητα να με μισίσει αλλά.. 

Όταν σε κράταγα αγκαλιά ήσουν για μένα ένα μωρό που αγαπάω.

Διάσπαρτες σκέψεις.

Εικόνες σου που με.κάνουν να δακρύζω.

Ακόμη και η ιδέα ότι σς λίγο θα πάω στη διάλεξη.

Κάποτε πηγαίναμε μαζί.

Θα μου λείψεις.