Η ώρα της μου ανακοινώθηκε.

Μετά από τόσο καιρό.

Πάνε χρόνια που είμαι εδώ μέσα.

Είχα συνηθίσει.

'Εγινε το στέκι μου.

Ένας μοναχικός άνθρωπος είμαι και τώρα που φεύγω από δω δεν έχω που να πάω.

Το σπίτι με πνίγει.Αφόρητα κρύο και γεμάτο υγρασία.

Η οδήγηση στους δρόμους καλή και αυτή,αλλά κουραστική από ένα σημείο και μετά.

Η δουλειά ασαφής για την ώρα.

Η επίσκεψή μου στις μικρές μοναχικές γωνιές της Αθήνας παρήγορα γλυκές.

Μα δεν παραπονιέμαι.Δε φωνάζω.

Ήταν ότι ήθελα.

3 Δεκέμβρη τα μαζεύω.Αδειάζω το ντουλάπι μου.

Και χαιρετώ για τελευταία φορά το φρουρό της πύλης.

Η ζωή συνεχίζεται.

Δραματική η σκέψη πως τελικά η φυλακή μου ήταν ότι είχα και δεν είχα.

Η ελευθερία φαντάζει αφόρητη και τρομακτική.

Τελικά η ανθρώπινη φυση είναι ανικανοποίητη.

Όμως όχι,δε θα την αφήσω να πέσει στην παγίδα.

Θα αποχωρήσω σιωπηλά και με αξιοπρέπεια.

Άλλωστε ήδη είχα γίνει αόρατος για το ίδρυμα.

Αυτό που μου ροκάνισε την ψυχή τόσο καιρό και τώρα δεν καταλαβαίνω ούτε καν τους λόγους που ζοριζόμουν.

Συνήθισα τη βρώμα τους εκεί μέσα.

Είδα ξεκάθαρα την ανεπάρκειά τους.

Αναπολώ ωστόσο κάποιες ωραίες στιγμές.

Δεν ήταν όλα άσχημα εκεί.

Ερωτεύτηκα,έζησα πάθη,πληγώθηκα,προσγειώθηκα.

Γνώρισα από πρώτο χέρι τι σημαίνει ωμότητα.

Απομυθοποίησα έννοιες,επανεξέτασα απόψεις.

Δε θα πω πως βγήκα δυνατότερος όπως έγραφα παλιά.Ούτε σοφότερος.

Απλά κουρασμένος.

Πάντα σύντροφός μου το τραγούδι και η μουσική.

Βελτιώνομαι διαρκώς κι εκεί.

Ονειρεύομαι δικούς μου παραδείσους.

Αποφυλάκιση λοιπόν από το κάτεργο που έμοιαζε ατελείωτο και όμως τελειώνει.

Πόσο ψέμμα μου φαίνεται.

Καλή μου λευτεριά...