Μιλάμε για την ελευθερία σαν να πρόκειται για κάτι αυτονόητο. Θεωρούμε, μέσα στην αποκοτιά και την έπαρσή μας πως είμαστε ελεύθεροι, επειδή δεν έχουμε κάποια ορατή Χούντα να ορίζει τις ζωές μας και επειδή, θεωρητικά, έχουμε το ελεύθερο να επιλέξουμε αυτό που θέλουμε, αυτό που μας ταιριάζει…

Κι όμως, ζούμε σε έναν κόσμο όπου σχεδόν η κάθε επιλογή μας καθορίζεται από άλλους και όχι από εμάς τους ίδιους. Άλλοι καθορίζουν πώς θα ντυθούμε, τι θα τρώμε, πως θα μιλάμε, πως θα συμπεριφερόμαστε, πως θα διασκεδάζουμε, τι θα αγοράζουμε, αν και πως θα μορφωθούμε. Ο κόσμος που ζούμε είναι, σε μεγάλο βαθμό, σαν ένα τεράστιο τσίρκο κι εμείς τα άγρια θεριά που θα πρέπει συνεχώς να δαμάζονται και να εκπαιδεύονται ώστε να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο, φοβούμενα ταυτόχρονα τους εκπαιδευτές/θηριοδαμαστές τους…

Έχουμε ελευθερία όταν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο η χώρα προέλευσής μας;

Έχουμε ελευθερία όταν ακόμα κτίζονται τείχη, ορατά και μη, που να εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση, τις ιδέες και τα πιστεύω των ανθρώπων;

Έχουμε ελευθερία όταν ακόμα το χρώμα του δέρματος, το θρήσκευμα και το φύλο παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο όχι μόνο για το τι μπορείς να καταφέρεις στη ζωή σου, αλλά ακόμα και το τι μπορείς να ονειρεύεσαι;

Κάποτε ο Νέλσον Μαντέλα είχε σοφά πει: «Κανένας δεν γεννιέται, μισώντας άλλους εξαιτίας του χρώματος του δέρματος, της προέλευσης ή του θρησκεύματός τους. Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται στο να μισούν και, από τη στιγμή που μπορούν να μαθαίνουν να μισούν, τότε μπορούν να διδαχθούν και να αγαπούν γιατί η αγάπη έρχεται πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά, παρά το αντίθετο».

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου πριν από 46 χρόνια ήταν, όχι τυχαία, «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ψωμί, γιατί η φτώχεια και η ανέχεια οδηγούν ευκολότερα στην αναξιοπρέπεια, στο χειρισμό μας και στη στέρηση των αυτονόητων. Παιδεία, γιατί η έλλειψη ίδιων προϋποθέσεων στη μάθηση και στη δωρεάν παιδεία οδηγεί σε αβυσσαλέες ανισότητες στη ζωή και στο θέριεμα της παραπαιδείας. Τέλος, Ελευθερία, όχι μόνο από την όποια Χούντα, αλλά και από κάθε τι που εμποδίζει τον κάθε Άνθρωπο να έχει τις ίδιες βασικές προϋποθέσεις για να μην είναι τόσο εύκολη υπόθεση η «κοπαδοποίησή» του και για να μπορεί να πραγματοποιεί τα όνειρά του και να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή…

Ο κόσμος ποτέ δεν πρόκειται να γίνει απόλυτα δίκαιος. Το όνειρο, όμως, για ένα ξεκίνημα ζωής με ίσες προϋποθέσεις για τον καθένα, είναι -θέλω να πιστεύω- εφικτό. Αυτό θα αποτελούσε πρόδρομο μιας  πολύ μεγαλύτερης  αίσθησης πραγματικής Ελευθερίας, δηλαδή, στο να μπορεί κάποιος να πιστεύει, να σκέφτεται και να κάνει αυτό που θέλει, χωρίς όμως αυτό να γίνεται σε βάρος άλλων…