Στον πορτοκαλί δρόμο

Ενώ το ουίσκυ βρέχει το λαιμό μου και το φεγγαρόπαιδο ταρακουνά τον ακουστικό μου φλοιό

Καπνός που σκεπάζει την ακόρεστη επιθυμία μου για σάρκα και επιβεβαίωση

Γυναίκες που κατηφορίζουν το δρόμο και δεν είναι δικές μου παρά μόνο σαν φαντασίωση

Μοναχικός ζητιάνος κατώτερων πολύτιμων ενστίκτων

Εχθρικές ταμπέλες όπως ''μην πλησιάζεις αν δεν ενδιαφέρεσαι για έρωτα και αγάπη'' ζωγραφίζει η χαμηλή μου αυτοεκτίμηση στα οπίσθιά των κορασίδων

Θέλω απλά να γαμήσω.Γιατί θα πρέπει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα,απόψεις,γνωριμίες?

Γιατί θα πρέπει να σε ανεχτώ 6 ώρες πριν στον χώσω?

Συμβουλές:Ότι χειρότερο.Εκ του ασφαλούς δωθείσες.''Πρέπει να κάνεις αυτό,εκείνο τ άλλο''.Λες και είναι στο χέρι σου μαλάκα.

ΟΧΙ δεν είναι.

Στο χέρι μου είναι μόνο ένα ποτήρι κι ένα τιμόνι ώρες ώρες.

Κι όχι τα πινέλα για να ζωγραφίζω ευτυχία.

Καλύτερο βέβαια από κάτι άλλους ηλιθίους που μιλάνε για συμπαντικές συνομοσίες αν θες κάτι πολύ.

Πόσο πίθηκοι.

Γαμημένες συμβουλές...να τις βράσω.

Ο εγωισμός κακό πράγμα.Στη δράση χτίζει μια αντίδραση και όχι μια αποφυγή.

Το έμαθα σήμερα στην προπόνηση στο kick Boxing

Μεγάλο σχολείο η ζωή θα γράψω τώρα,αλλά πόσο κλισέ πίπα.

Τι σκατά λέξη το ''σχολείο''

Χάνουμε μια ζωή αναζητώντας επαίνους και βαθμούς,ψάχνουμε τον Αριστοτέλη,το τετράγωνο της υποτείνουσας και τον τονισμό της λήγουσας ενώ η ουσία είναι στον κώλο της φωτεινής,στις μυρωδιές του χώματος μετά τη βροχή,στη λιακάδα που κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα.