Photo: sven (κινητό) 13 Δεκέμβρη 2019

Η σημερινή Παρασκευή ήταν από αυτές τις ευλογημένες που καταφέρνω, αν και με μεγάλη δυσκολία, να μη βάλω κάποια ραντεβού στο γραφείο, εξασφαλίζοντας, με τον τρόπο αυτόν, μια επιπλέον εξόρμηση στη φύση, πέραν της καθιερωμένης, από πάντα, Κυριακάτικης.

Ο καιρός μουντός και βροχερός, όπως μου αρέσει, υποσχόμενος ορεινές διαδρομές που είναι η αδυναμία μου. Η Μ., αντίθετα, παιδί της θάλασσας με καταγωγή από την πανέμορφη Κρήτη, λατρεύει το υγρό στοιχείο, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

- «Που πάμε σήμερα;», ρωτώ, όχι έχοντας τη βεβαιότητα πως η απάντησή της θα είναι, όπως πάντα, «Όπου θέλει, το παλικάρι μου», αλλά εξαιτίας του καιρού που ήταν ότι πρέπει για βουνό.

- «Αν θέλεις, πάμε θάλασσα» είπα, εννοώντας το πραγματικά, μη θέλοντας να της χαλάσω το χατίρι, σε περίπτωση που το επιθυμούσε. Δουλεύει πολύ σκληρά όλη τη βδομάδα στο νοσοκομείο και στο ιατρείο της, δίνοντας πάντα γενναιόδωρα  τον καλύτερό της εαυτό, με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα στο στόμα προς όλους και, ΑΝ θυμηθεί, ζητά ενίοτε και κάποια εντελώς συμβολική αμοιβή για τον κόπο της…

- «Πιστεύω πως ο καιρός θα ανοίξει» είπε με μια βεβαιότητα και χαμογελώντας, λες και το γνώριζε εκ των προτέρων.

Βλέποντας αυτή τη γνώριμη έκφραση στο πρόσωπό της, ήμουν πλέον κι εγώ βέβαιος πως αυτό θα συμβεί. Εκατοντάδες είναι οι φορές που συνέβησαν πράγματα απίθανα, όπως, για παράδειγμα, να σκέφτομαι πως είναι αδύνατον να βρούμε θέση πάρκινγκ εκεί που πάμε και, τη στιγμή που φθάνουμε, να φεύγει ένα αυτοκίνητο ακριβώς μπροστά στον κινηματογράφο, στο θέατρο ή οπουδήποτε αλλού και να ελευθερώνεται μια θέση για εμάς, σε μέρη που και να κατασκηνώσεις για μήνες εκεί, δεν πρόκειται να βρεις θέση παρκαρίσματος. Αυτά  και άλλα παρόμοια έχουν επανειλημμένα συμβεί. Είναι τόσο θετική η αύρα και η ενέργεια που πάντα αποπνέει που έχω πλέον την πεποίθηση πως αυτό είναι το «μυστικό», πίσω από τα άπειρα μικρά «θαύματα» που συμβαίνουν όταν κάποιος βρίσκεται μαζί της.

Βγαίνοντας στην Εθνική οδό προς Κατερίνη, άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες της βροχής που όλο και δυνάμωναν.

- «Μαριανθάκι», είπα, για να την πειράξω, «τα θαύματα δεν γίνονται κάθε φορά  που εμείς το επιθυμούμε».

Με κοίταξε με τα μεγάλα πράσινα μάτια της χαμογελώντας, μου έπιασε το χέρι και απάντησε ήρεμα, με το γνώριμό της λεξιλόγιο:

- «Δεν πειράζει, αγόρι μου γλυκό, αρκεί που είμαστε μαζί».

Αμέσως μετά τα διόδια των Μαλγάρων, πρόβαλαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Μέχρι να φθάσουμε στο μικρό παραθαλάσσιο ταβερνάκι, σε μια απόμερη ακρογιαλιά του Μακρύγιαλου,  δίπλα ακριβώς από τη θάλασσα και ανάμεσα σε μια συστάδα πλατανιών, ο ήλιος έλαμπε πλέον σε όλο του το μεγαλείο. Το μαγαζάκι αυτό, που το ανακαλύψαμε εντελώς τυχαία πριν από 2 χρόνια, έχει καθημερινά λίγα ψάρια και θαλασσινά, αλλά που φρεσκότερα και νοστιμότερά τους, σπάνια θα βρεις αλλού. Το βλέπαμε πολλές φορές από απόσταση τέτοια εποχή, τα προηγούμενα χρόνια, αλλά δεν πιστεύαμε πως είναι ανοιχτό, μιας και σχεδόν ποτέ δεν υπήρχαν περισσότερα από ένα ή δύο αυτοκίνητα στον προαύλιό του χώρο. Μια φορά, από περιέργεια, είπα να οδηγήσω μέχρι εκεί. Φθάνοντας, πρόβαλε στην πόρτα ένα νέο παλικάρι που μας πληροφόρησε πως το μαγαζάκι είναι ανοιχτό. Αποφασίσαμε να μπούμε, ως μόνοι πελάτες, όπως σχεδόν πάντα, τις καθημερινές τουλάχιστον, και ανταμειφθήκαμε με τον καλύτερο τρόπο.

Και τη φορά αυτή ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες του μαγαζιού. Κανένα απολύτως πρόβλημα. Φάγαμε υπέροχα, ήπιαμε τα τσιπουράκια μας και χαλαρώσαμε, αγναντεύοντας το ήρεμο πέλαγος και ακούγοντας την υπέροχη μουσική του ραδιοφωνικού σταθμού «Χρώμα». Αφού απολαύσαμε και τα υπέροχα χειροποίητα επιδόρπια, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Δεν φανταζόμασταν πως θα γινόμασταν μάρτυρες ενός ακόμα μικρού «θαύματος», τη φορά αυτή, της μάνας φύσης.

Στο ύψος της αρχαίας Πύδνας, στα καταπράσινα ήδη χωράφια που κατηφορίζουν αμφιθεατρικά προς τη θάλασσα, είδα κάτι που αρχικά δεν μπορούσα να φανταστώ πως είναι δυνατόν να συμβαίνει. Εκατοντάδες μικρά άσπρα λουλουδάκια, πρόβαλαν μέσα στο πράσινο, δημιουργώντας ένα κέντημα μοναδικό για την εποχή. Σταμάτησα το αυτοκίνητο σ΄ένα βολικό σημείο και πλησίασα να δω τι είδους ανθοί ήσαν αυτοί. Η έκπληξή μου ήταν τεράστια, όταν διαπίστωσα πως τα ανθάκια αυτά ήταν μαργαρίτες. Εκατοντάδες μικρές μαργαρίτες, στην καρδιά του χειμώνα! Φωτογράφισα ένα μπουκέτο από αυτές για να το μοιραστώ μαζί σας. Τι υπέροχη αίσθηση! Τι υπέροχο φινάλε μιας ακόμα υπέροχης εξόρμησης στη φύση!

Γεροί να ΄μαστε να ζήσουμε πολλές ακόμα τέτοιες ομορφάδες…