Από μικρός φοβόμουν.
Φοβομουν για πολλά πραγματα,υπαρκτά και μη
Μα καθώς μεγάλωνα κατέληξα στο να φοβάμαι για αυτούς που αγαπώ.
Κάποτε συνηδητοποιησα ότι
ο φόβος αυτός δεν προέρχεται από ατόφια αγάπη για τους αγαπημένους μου αλλά από τον εγωισμό μου
Πώς θα ζήσω μετά αμα τους χάσω? Αναρωτιόμουν.
Τι αξιοθρηνητο...
Ακόμα και στα χειρότερα σενάρια των αγαπημένων μου ανθρώπων σκεφτόμουν τον εαυτό μου.
Και όσο ο καιρός περνάει κάτι με τιμωρεί που σκεφτόμουν μονάχα τον εαυτό μου
Έχω μείνει μόνος μου
Και η μοναξια,καταραμένη να ναι,είναι η χειρότερη συντροφιά στον πλανήτη αυτό.
Θέλω να μιλήσω αλλά δεν έχω με ποιον,θέλω να γελάσω μα δεν έχω κάποιον να μου πει κάτι αστείο,κάποιες άλλες φορές κλαίω και κανείς δεν με ρωτάει γιατί.
Και οι μέρες περνάνε και η μοναξιά μέσα μου μεγαλώνει όλο και περισσότερο...
Γιατί το νιώθω ότι τώρα πια έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου.