Αυτά επιτρέπονται.Δε χρειάζονται άδεια,δε μεταδίδουν λοιμώδεις νόσους και είναι ασφαλή.

Οι μέρες περνούν και όλα είναι κάπως πιο αισιόδοξα.

Ας μη σταματήσουμε να είμαστε υπεύθυνοι και αισιόδοξοι ως προς την επιδημία που μαστίζει όλο τον κόσμο.

Ακόμη και όσοι αναπτύσσσουν θεωρίες και αμπελοφιλοσοφίες,άνθρωποι είναι,αλλά οφείλουν να σεβαστούν τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους και να κάνουν τα όσα συμβουλεύουν οι επαίοντες.

Για να γυρίσουμε πίσω στις κανονικές μας ζωές μια ώρα αρχύτερα και για να μη θρηνίσουμε άλλα θύματα.

Πάμε παρακάτω.Απρίλης σήμερα και η κλεισούρα έχει αρχίσει να συνηθίζεται.

Ο εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό μου κάτι πολύ ωφέλιμο μια και μέσα από την απομώνωση και το βάρος της,επιπλέουν τα πραγματικά μου θέλω.

Έκανα αναδρομές στο παρελθόν.

Πήγα σχεδόν 10 χρόνια πίσω και αναπόλησα τα μαθήματα τραγουδιού που έκανα κάπου στο Κουκάκι.

Σε ένα παλιό κτήριο με γκρι φθαρμένους τοίχους ,στον τελευταίο όροφο...συστεγαζόταν εκεί και κάποια σχολή χορού...

Η ωραία μου βόλτα με το παλιό μου σταρλετάκι...το σύντομο και μικρό μου γεύμα στα κοντινά goody s ή ο περίπατός μου...κι αμέσως μετά η μαγική εκείνη ώρα...

Ο δάσκαλός μου,τενόρος της λυρικής.Φιλοσοφημένος άνθρωπος και άσχετα με το αν είχε σωστές ή λάθος απόψεις οι συζητήσεις μαζί του ενδιαφέρουσες.

Μου έμαθε πως να τοποθετώ σωστά τη φωνή μου κι ενίσχυσε την αγάπη μου για το τραγούδι και την έκφραση.

Με καθυσήχασε ως προς την αγωνία μου για να αποκτήσω ψηλές νότες.

Ήξερα για όριό μου τη Σολ4 του τενόρου αλλά μου έδειξε σταδικά πως μπορώ να φτάσω ως τη Σι μπε μολ 4.

Επίσης μετά από ένα χρόνο μαθήματα με έσκισε 2 με 3 φορές και με έφτασε σε κλίμακες ως και τη Μι5(!!)

Μελλοντική υπόσχεση πως θα μπορέσω να την κατακτήσω...κάποτε μετά από πολλά χρόνια...

Εγώ πάντα προσγειωνμένος ωστόσο,ειδικά όταν διαπίστωσα τις δυνατότητες της φωνής μου,κράτησα χαμηλά τους τόνους μου.

Με τούτα και με κείνα πέρναγα όμορφα...το χιούμορ του ανθρώπου αυτού ήταν το κάτι άλλο...η όλη διαδικασία να πάω ως εκεί να κάνω το μάθημα να πάρω ασκήσεις για το σπίτι...

Ένα ευχάριστο διάλειμμα της πάντα μοναχικής μου ζωής...

Αχ εκείνα τα μεσημέρια κι απογεύματα στο Κουκάκι...τί όμορφα που ήταν...τι ανακούφιση για την ψυχή...