Εκεί ζω τις τελευταίες βδομάδες και βρίσκομαι σε τροχιά...

Μου λείπει η Γη κι ας τη βλέπω κοιτώντας από το φινιστρίνι μου.

Δεν είναι απλά μια πολύχρωμη σφαίρα αλλά πολλά παραπάνω

Κι εδώ έχω οξυγόνο αλλά δεν είναι σαν και αυτό που παράγουν τα λουλούδια και οι αναθυμιάσεις του φρέσκου χώματος που το ζεσταίνει ο ήλιος αμέσως μετά τη βροχή...

Δεν είναι ίδιο με αυτό που ανασαίνουν καβλωμένοι και παθιασμένοι...

Δε μοιάζει σε τίποτα η ζωή στο σκάφος μου.Τα πάντα τα έχω σε εικόνες και αναμνήσεις.

Επιστρατεύω τη δύναμη του νου και της φαντασίας για να τα αναπαραστήσω σαν ζωντανές εμπειρίες...

Σαν τυφλός γλύπτης που δουλεύει τον πυλό του στο σκοτάδι με μοναδικό του όπλο τη φαντασία και τη διαίσθηση...

Περιμένω πως και πως να ολοκληρώσω το ταξίδι μου...

Μια μέρα να ανοίξω την καταπακτή και να ανασάνω...ελευθερία και ζωή....