Κι ούρλιαζα θυμάμαι φώναζα κι η φωνή ήταν σα σίδερο ασήκωτο

Εκεί στο γαμήλιο γλέντι παρέα με τον ακκορντεονίστα.

Πρέπει να πιασα παραπάνω από Λα του τενόρου 

Τι με ένοιαζε ποιά είναι η γνώμη των άλλων 

Μάθαινα τη φωνή μου ψηλαφούσα τα όριά της..

Ο πόνος στο λαιμό έμοιαζε λες και οι πευκοβελόνες από τα δέντρα της γύρω εξοχής είχαν κάτσει στο λαιμό μου...

Μα εγώ τις ένοιωθα ως δάφνες..

Ήμουν σε καλό δρόμο το ένοιωθα...τί κι αν ο τρόπος ήταν λάθος;

Τραγούδι και φωνή σε λαική αγορά για μενα ηταν το ίδιιο

Εξίσου θαύμαζα το φα δίεση του ντελάλη με τον ίδιο τόνο του Μαχαιρίτσα.

Ήταν η άγρια περίοδος του ανώριμου τραγουδιού και παράλληλα η γνωριμία μου με το φωνητικό μου μουσικό όργανο.

Όργανο έγχορδο και πνευστό,ομιλών λέξεις και νοήματα...ψελίζων ή φωνάζων συναισθήματα...

Ντύνω ήχους τονίζω λέξεις ξεγυμνώνω ψυχές...τη δική μου πάνω απ όλα...

Πώς ούρλιαζα με απόγνωση στο θάνατο του θείου μου...πώς φώναζα με.θρήνο όταν ανακάλυψα μια προδοσία...

Πώς άνοιξα τους ανέμους της χαράς όταν καβάλησα το αμάξι των ονείρων μου...ή όταν πέρασα στις πανελλήνιες..

Και τότε...και τώρα...και πάντα...συναίσθημα  

Η έκφρασή του ο σκοπός μου...κι η φωνή...ο αγγελιοφόρος...