ΚΑΠΟΙΟ ΒΡΑΔΥ

Στην τσιμεντένια την ταράτσα  αναρριχήθηκε η νύχτα

 να κατακτήσει την κορφή 

στους πρόποδες τα φώτα από το Αργοστόλι  μεθυσμένα με τα κύματα χορεύουν

Και εγώ ψηλότερα και από τον  διάολο απόψε 

τον κόσμο μου κοιτάζω από το πέτρινο μου κάστρο

Για μία στιγμή μονάχα σε είδα στο φως του φεγγαριού τα σκαλοπάτια να ανεβαίνεις

Πόσους αιώνες λείπεις ?

Γιατί δεν έφυγες ποτέ ? 

Αφού  θυμάμαι που είπαμε αντίο

Ακόμα είναι τα ρούχα σου στο πάτωμα μέσα στη σκόνη

να τα πετάξω πρώτα, μετά θα φύγεις

Προστάτεψα την φλόγα του αναπτήρα με την παλάμη μου για να σου ανάψω ένα τσιγάρο

μα στο φως της φλόγας χίλια πεφταστέρια έσβησαν πάνω στο αλουμίνιο της σκάλας

Και άδειασε και σκοτείνιασε η νύχτα

Γυρίζω το κλειδί

Προσπερνώ τα σκονισμένα ρούχα στο πάτωμα ,βάζω λίγο ουίσκι στο ποτήρι

Βυθίζομαι όλος πάνω τον παλιό καναπέ 

Κάποιος μου έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα

Τελικά δεν είμαι μόνος ποτέ, μέσα σε αυτό το άδειο σπίτι

Α.Π.