Θυμάμαι άλλη μια παράξενα δύσκολη περίοδο της ζωής μου.

Ήταν η κατάταξή μου στις ένοπλες δυνάμεις.

Όχι γιατί με τρόμαζε το χακί.Ούτε η ξενιτιά.

Οι δαίμονές μου με φόβιζαν.Όταν είσαι εσώκλειστος,όλα διογκώνονται.

Οι πρώτες ήττες μου.

Ο πρωην αθλητής των 18 ετών ξαφνικά δεν ήταν αρκετά δυνατός στα 30 του,για να σηκώσει το βάρος του στο πεδίο μάχης.

Μέσα στα χώματα τρομαγμένος στο έρπην,έφαγα χώμα από τα άλλα μαχίμια...φοβόμουν για ένα παλιό τραυματισμό στη μέση μου μη μου αφήσει κουσούρι.

Ο χοντρομπαλάς σειρούλα έκανε το άλμα του με χάρη κι εμένα ούτε καν μου βγήκε...το σώμα μου άκαμπτο,άτσαλο,βαρύ.

Η διαμάχη μου με το ιατρικό προσωπικό ώστε να με στείλουν να κάνω μαγνητική στη μέση μου.Πόναγα.Ήταν ιδέα μου και άγχος μου ή όντως είχα θέμα?

Είχα μια σχέση τότε.Μια πολύ εντάξει κοπέλα.Όμως μέσα μου είχε φουντώσει η φοβία πως καθώς είμαι κλειδωμένος στο στρατόπαιδο εκείνη θα λοξοκοιτάξει.

Άγχος,αγωνία και απογοήτευση.

15 τηλεκάρτες τη μέρα για να την τσεκάρω και όλα μάταια.

Οι μέρες της θητείας αμέτρητες,η ζέστη των μαγειρίων αφόρητη,η σκοπιά κουραστική.

Ο εγκλεισμός εφιάλτης.

Πάντα όταν τα βρισκα σκούρα ως τώρα προσπαθούσα να επιδείξω ένα τέλειο προσωπείο και να γίνω δυνατός και άκαμπτος...

Για πρώτη φορά κατάλαβα πως αν ήθελα να επιβιώσω θα πρεπε να κουβαλήσω τον ατελή εαυτό μου στις πλάτες μου όπως ακριβώς είναι.

Η κατάρρευση της ιδέας πως θα πρεπε να μαι τέλειος σε όλα για να δικαιούμαι λίγο από τα καλά και όμορφα της ζωής ήταν καταλυτική.

Σαν πρώτο μου όπλο χρησδιμοποίησα την ονειροπόληση και φαντασία μου.

Στο μεσημεριανό ύπνο στους θαλάμους ή το βράδυ μετά το σιωπητήριο το κρεβάτι μου γινόταν ένα ιπτάμενο χαλί με το οποίο ταξίδευα όπου ήθελα.

Αρκέι να το σκεφτόμουν.

Στο διακοπόσπιτο στην Κρήτη και στην αυλή με τις λεμονιές.Ήχος τζιτζικιών έσπασε την ησυχίας της μεσημεριανής σιέστας...κοίτα να δεις...και τούτα εδώ τα τζιτζίκια του στρατοπέδου,ίδια μουσική παράγουν...

Στους κιθαρισμούς μου που επένδυαν μουσικά την αυλή...

Στην μοναχική οδήγηση σε μια άδεια δεκαπενταυγουστιάτικη Αθήνα-είχα παρουσιαστεί στην καρδιά του Αυγούστου

Στις υπέροχες πανέμορφες ιερόδουλες και μασατζούδες που ήταν σκέτη κόλαση...στα αγγελικά προσωπά τους και στα διαβολικά κορμιά τους...

Στον άγγελο Γαβριήλ που με προστάτευε...

Στο χαλασμένο κάστρο της μελωδίας που γύμναζα τη φωνή μου.

Σε όλα τα ωραία και απαγορευμένα.

Έτσι επιβίωσα .Έτσι έγινα άνδρας με όλη τη σημασία της λέξης.

Όχι ο καλύτερος και ο αήττητος.Αλλά ο υπεύθυνος για μένα τον ίδιο.Ο κηδεμόνας του εαυτού μου.

Η φλόγα αυτή με συνόδεψε και στη Σάμο όπου έκανα την παρθενική έναρξη ενός επαγγέλματος που πολλοί θεωρούν λειτούργημα,αλλα΄εγώ δεν το χω για να καυχιέμαι.

Έδωσα τις μάχες μου κέρδισα τις εμπειρίες μου και βάρυνε η υπόστασή μου.

Επιβίωσα τότε θα επιβιώσω και τώρα που μπορεί να μην είμαι κλεισμένος σε ένα στρατόπεδο,αλλά έχω κάνει στρατόπεδο το σπίτι μου με αναστολή της εξόδου μέχρι ο ''αόρατος'' εχθρός να νικηθεί.

Σας χαιρετώ με τα χακί της ψυχής μου και το ''λουκάνικό'' μου γεμάτο υπομονή.

Είμαι και πάλι νοερά σε εκείνο το μοναχικό καφέ στο χειμερινό Κοκκάρι Σάμου,μοναχικός φαντάρος,πάλι με τη σελίδα της Musicheaven μπροστά μου,πάλι προικισμένος με την προσμονή πως όλα θα ξαναγίνουν ''κανονικά''...