Με ζητάει...θέλει να του δώσω ένα φιλί στο στόμα...και να πιώ την ψυχή του να ναρκωθώ...να ηρεμήσω...

''Ελα νεαρέ,θες παρέα?''

Πώς θα το βγάλω κι αυτό το βράδυ μόνος?

σκέφτομαι κι ακόμη αντιστέκομαι

''Ξέρεις,δεν είναι αστείο'' λέει η λογική μου...

Νομίζεις πως είναι δύσκολο να γίνει η μόνη κι απαραίτητη παρέα σου αυτό ακριβώς το γυάλινο άψυχο αντικείμενο,στου οποίου το στόμα βάζεις τις δικές σου λέξεις και στο ''πνεύμα΄΄ του νομίζεις πως η ψυχή σου βρίσκει συντροφιά?

Μου μιλάει το μπουκάλι και το αγνοώ...τώρα που είναι νωρίς...που κατάντησε απλά το φιλαράκι μου...και όχι ο έρωτάς μου...