Η ιστορία να ξέρετε είναι όπως μια εγχείρηση σκωληκοειδήτιδας, όσα στομάχια και αν ανοίξεις, πάνω-κάτω τα ίδια θα βρεις μέσα. Έτσι κι η ιστορία, όσοι αιώνες και αν περάσουν, όσα επιτεύγματα και αν γίνουν, το ανθρώπινο μυαλό δεν αλλάζει. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι κάνουμε λιγότερες ερωτήσεις γιατί το έχουμε πιάσει το σενάριο.

Έχουμε ένα συν εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες σε σχέση με τους αρχαίους. Εμείς έχουμε αυτούς να καθαρίζουν για όλα. Όταν δηλαδή βγάζουμε το σύγχρονο εαυτό μας φίσκα στη γελοιότητα, έρχεται ένα ρητό του Σωκράτη, μια σύλληψη του Ευριπίδη και διασώζουν την κατάσταση. Αυτοί όμως ήταν σε πιο δύσκολη μοίρα, γιατί δεν είχαν πιο αρχαίους να καθαρίζουν γι’ αυτούς.

Έτσι έπρεπε να βρουν τρόπους να διασώζουν τη δική τους επιπολαιότητα καθώς μη φανταζόμαστε ότι ήταν μια κοινωνία γεμάτη με σούπερ- Γκούφυ, είχαν και αυτοί τις αδυναμίες τους.

Όταν ήρθε ο λοιμός στην Αθήνα, στα χρόνια του Πελοποννησιακού πόλεμου, οι Αθηναίοι τα είδαν κωλυόμενα. Ξεκίνησε από τον Πειραιά αυτή η μεταδιδόμενη νόσος, ευτυχώς δεν υπήρχε τότε Ολυμπιακός στην πόλη, γιατί με το μυαλό που κουβαλάνε σε κάθε πτώση ασθενούς αντί για φάρμακο θα ζητούσαν πέναλτι.    

Η νόσος κινήθηκε με γρήγορους ρυθμούς στην πόλη των Αθηνών  ενώ οι αγγελοκρουσμένοι της εποχής κατηγορούσαν τους Σπαρτιάτες για βιολογικό πόλεμο. Το θέμα είναι ότι οι Σπαρτιάτες βαριόντουσαν να πουν καλημέρα, ο βιολογικός πόλεμος τους μάρανε!

Άλλοι έτρεχαν σε μαντεία και σε ναούς να σωθούν. Όταν είδαν ότι ούτε αυτό δε δούλεψε, άρχισαν να κατεβάζουν καντήλια και αγίους, αποδεικνύοντας γι’ άλλη μια φορά οι αρχαιοι πόσο μπροστά ήτανε.

Κατά το Θουκυδίδη ο λοιμός ξεκίνησε από την Αιθιοπία, προωθήθηκε στην Αίγυπτο, πέρασε στην  περσική αυτοκρατορία κι από κει ήρθε στον Ελλαδικό χώρο. Στην Αθήνα, όπως αναφέρεται, επειδή εκεί δε έβαζαν κώλο κάτω κι όλοι πηγαινοέρχονταν, δεν έμεινε ούτε ξυπνητήρι όρθιο. Στην Πελοπόννησο την έβγαλαν καθαρή, καθώς δε χρειάζεται να τρέχεις στα καφενεία σώνει και καλά να παίξεις την ποκίτσα σου, το ρίχνεις στην καραντίνα και παίζεις κι απ’ το ίντερνετ.

Δε χρειάζεται να σε βρει ο λοιμός αυτός για να καταλάβεις πόσο επώδυνος είναι. Μόνο η περιγραφή του Θουκυδίδη αρκεί για να σε πιάσει λόξυγκας και να αρχίσεις να γράφεις διαθήκες. Ξεκινούσε λέει απ’ το κεφάλι σα να χες φάει κουτουλιά από Αεκτζή. Μετά κατέβαινε προς το φάρυγγα ενώ έβηχες σαν Ζάσταβα που του χε χαλάσει η εξάτμιση κι έφτυνες αίμα σα να βλέπεις τη σύνταξή σου μετά τον Κατρούγκαλο. Κατέβαινε στην καρδιά και ένοιωθες τα αιμοπετάλιά σου να κάνουν τραμπολίνο. Σου ριχνε και μία στο στομάχι να αρχίσει το τσιρλιπιπί ενώ το χρώμα σου είχε γίνει σα χρωματιστό ρούχο που το έβαλες για πλύσιμο με τα λευκά. Εσωτερικά είχες ανεβάσει θερμοκρασία ιπποπόταμου πριν παλέψει με το λιοντάρι ποιος θα φάει τον ξαπλωμένο βούβαλο. Ξαφνικά εκεί που όλα πήγαιναν ρολόι (του 1920) σου ερχόταν και ο τελικός τουβρουτζάς και γινόσουν ασπρόμαυρη ανάμνηση. Σ’ άλλους επεκτεινόταν και στα άκρα και δε μπορούσαν να μουτζώσουν την τύχη τους ενώ υπήρχαν και τα τζόβενα της εποχής που το ξεπεράσανε.  

Άλλοι, λέει ο Θουκυδίδης, που ήταν καλά,  επισκεπτόντουσαν αυτούς που είχαν γίνει απ’ το λοιμό σα χαλάκι του μπάνιου και κολλούσαν κι αυτοί. Ενώ οι γιατροί που πάλευαν να σώσουν τους ασθενείς, κολλούσαν επίσης και κατέληγαν κι αυτοί να μοιάζουν σαν αφίσα της Φιλιώς Πυργάκη.  

Ένα τραγούδι παλιό που τραγουδούσαν οι Αθηναίοι της εποχής ήταν το εξής κατά τον Θουκυδίδη ««Θα έλθη δωρικός πόλεμος και λοιμός μαζί μ᾽ αυτόν.» Φυσικά η ορθογραφία έπαιζε μεταξύ λιμού και λοιμού ανάλογα την περίσταση. Ενώ οι πιο πλούσιοι Αθηναίοι βλέποντας το τέλος να έρχεται το είχαν ρίξει στα αεροπλανικά. Κανείς δεν πέθανε από έρωτα ούτως ή άλλως, μόνο ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, κι αυτοί τελικά όπως μας διηγείται ο Σαίξπηρ, τελικά δεν πέθαναν από έρωτα αλλά από μαλακία συνενόηση. Ευτυχώς όμως ήρθε η Βουγιουκλάκη στους «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες» κι αποκατέστησε την ιστορική μνήμη του μεσαιωνικού ζευγαριού γιατί ένα άγχος το είχαμε.

Συνομωσιολογίες, επισκέψεις σε σπίτια και πολύ σεξ. Αυτός ήταν ο λοιμός για τους αρχαίους Αθηναίους. Συγκρίνοντάς το με τώρα, μήτε σ’ αυτά τους μοιάσαμε, για τόσο άχρηστοι. Φυσικά δε ξεχνάμε και τον λοιμό που έπεσε στο ελληνικό στρατόπεδο επί εποχής Τροίας, αλλά και το λοιμό επί Καποδίστρια. Θα τα αναλύσουμε κι αυτά με περισσή αντικειμενικότητα και επιστημονικό λόγο αναντάμ παπαντάμ.