Απλά παρέα με το ποτό.

Συντροφιά με το Black Magic Woman.

Δεν έχω μάλλον να γράψω κάτι έξυπνο ή πετυχημένο.

Αφού το παρών δεν υπάρχει και το μέλλον είναι σαν μια ασαφής φιγούρα,κάνω βουτιές για να ζήσω στο παρελθόν.

Σκέφτομαι το δάσκαλο τραγουδιού και τις βόλτες μου με το παλιό μου αμάξι στο κουκάκι.

Τους διαλόγους με την Άσλευ- το κορίτσι φάντασμα.Που ποτέ δεν συνάντησα κι όμως ήταν ένας άνθρωπος στην άλλη άκρη του πληκτρολογίου να μου κρατά συντροφιά ως τα ξημερώματα κάθε νύχτα πριν από καμμιά 12 αριά χρόνια.

Τόσα όσα χρειάστηκε το ουίσκυ που ποτίζω το λαρύγγι μου να ωριμάσει.

Αυτή η απομόνωση έχει καταντήσει πλεον ένας εφιάλτης.

Αλλά και μια ευκαιρία έντονης ενδοσκόπησης.

Τρομακτικό να μένεις μόνο με τον εαυτό σου.

Αλλά και ωφέλιμο.

Μα δε με νοιάζει να ωφελούμαι.Θέλω  να περνάω καλά.

Αυτό μόνο.

Θυμήθηκα και την ταινία ο Ναυαγός.Πως τα κατάφερε το θηρίο και επιβίωσε μόνος σε ένα ξερονήσι κάπου στον Ειρηνικό για μια τετραετία?

Σιχαίνομαι τις πολιτικές συζητήσεις ρε μαλάκα.

Ακόμη και τώρα κάποιοι βγαίνουν και κάνουν αναφορές στην κυβέρνηση.Έλεος.

Σιχαίνομαι αυτό και τη μπάλα.Το ποδόσφαιρο.Το να είναι κάποιος ομάδα.

Τεσπα.

Απλά...

ζηλεύω(?)τους παντρεμένους που έχουν γυναίκα να γαμάνε στην καραντίνα.

Μπα,με μια δεύτερη σκέψη η πανδημία θα περάσει και ξαφνικά οι απολαύσεις θα γίνουν ασφυκτικά συμβόλαια και η ''σεξυ'' συζυγος θα μεταμορφωθεί ξανά στην άχρωμη ξεπλυμένη νοικοκυρά και μάνα που το παίζει ηρωίδα σε μικροαστικά ποστ στο λαικό ντεκαντανς προφίλ της στο facebook.

Με τις δήθεν έξυπνες αναρτήσεις και τα δήθεν φιλοσοφημένα βιντεάκια.

Λες ο Θεός να μας έβλεπε από πάνω τι σκατά είμαστε και να θέλησε να προκαλέσεις μια σύγχρονη καταστροφή τύπου πλυμμήρας του Μωυσή?

Και ποιά είναι η κιβωτός?

Όχι ρε μαλάκα.Ποιοί είναι οι εκλεκτοί?

Αυτό είναι το σωστό ερώτημα.

Αλλά και πάλι σωστός δε γουστάρω να είμαι.

Σωστός σε μια λάθος κοινωνία.

Είδα μια ταινία με ένα γιατράρα που έσωσε τη ζωή και το πόδι μιας τύπισσας θεογκόμενας.

Την ερωτεύτηκε αρρωστημένα και εγωιστικά.Γοητευτικός δεν λέω και τον  ποθούσαν άλλες γκόμενες.

Αλλά αυτός ήθελε εμμονικά εκείνη.

Κι η ζωή γνωστή πουτάνα,του παιξε πουστιά και του την έφαγε ο αθληταράς φυσικοθεραπευτής.

Κι επειδή δε δέχτηκε την ήττα του ο γιατράρας η ταινία είχε λόγο ύπαρξης.

Στην αληθινή ζωή όμως φίλε η ήττα είναι μέρος της.

Τι να κάνουμε που κατά καιρούς ότι πόθησες δε σε πόθησε πίσω.

Και ήταν κάπου αλλού.

Διακοπές καλοκαιριού 2012.Με τη Γιωργία στην Κρήτη.Κι εκεί στη γέφυρα του Αη Νικόλα μια γοργόνα.

Την πλησίασα.Καστανόξανθη με μπλε σαν ουρανό μάτια,σκιστά σα λεπίδα για την ψυχή.

Της έκανα καμάκι.Μου είπε πως έχει αγόρι κι όντως.

Ε ρε...το αγόρι της έπρεπε να ταν με την τότε κοπέλα μου.

Να άφηνε εμάς τους δύο ήσυχους.

Ένας φλώρος 1,75 ήταν άλλωστε.Μια χαρά με την τάπα τη Γεωργία θα ταίριαζε.

Κι εγώ με τη γαλανομάτα κούκλα.Γιατί όχι?Όμορφος κι εγώ...

Αλλά η καριόλα η ζωή είχε άλλα σχέδια.

Έτσι γύρισα πίσω με την ουρά στα σκέλια...πίσω στη γεωργία που δε λέω καλή ήταν αλλά όχι και σαν τον άγγελο της λίμνης.

Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας η φλόγα του σε κάψει...

Τι λές ρε μαλάκα εσύ που έγραψες αυτή την πίπα?

Έχεις καεί να δεις πως είναι?

Η είσαι τόσο καμμένος που έχεις χάσει κάθε αίσθηση?

Να υπαρχεις για ενα ονειρο.Μαλιστα.

Το όνειρο καλό είναι αλλά παίζεται μόνο όταν κοιμάσαι.

Ξύπνα λοιπόν.Ξύπνα.

Απλά...