Κανένα είδος μουσικής δε μου αρέσει

Κανένα φαγητό δε θέλω να δοκιμάσω

Η ευτυχία της στιγμής δραπετεύει από παντού

Αίσθηση κενού

Αυτοκριτική που με κάνει να αισθάνομαι μισός,καθόλου περήφανος.

Αναδρομές στο παρελθόν που με πικραίνουν.

Το τραινάκι της σκέψης δεν ταξιδεύει μόνο σε όμορφα μέρη.

Στο ταξίδι του θα συνατήσει και άσχημα σκοτεινά τοπία που δε θα θελα να ξαναδώ.

Που πονάω καθώς τα αντικρύζω.

Σωτηρία ή ανακούφιση πουθενά.

Λες και όλα είναι φτιαγμένα από πλαστικό.

Η συνήθης εκτόνωσή μου δεν υπάρχει.

Συνέχεια κουτουλάω σε τοίχους.

Έχει αρχίσει να ''σαπίζει'' η παρέα μου με τον εαυτό μου.

Έχεις νοιώσει ποτέ σου να βρίσκεσαι σε δωμάτιο του οποίου οι τοίχοι μόλις σε χωρούν?Που το σβέρκο σου ακουμπά πίσω και η μύτη σου μπροστά?Χωρίς μέρος να καθίσεις για να ξαποστάσεις λίγο?Χωρίς οξυγόνο να ανασάνεις?

Καμαρούλα μια σταλιά ούτε καν δύο επί τρία έγινε η πραγματικότητά μου.