Είχα πριν χρόνια ένα κινητό τηλέφωνο.

Κάτι σαν παλιό κουτί.

Μέσα στη μοναξιά και τη βαρεμάρα της απομόνωσης,σκέφηκα να ξαναδώ τα παλιά βιντεάκια του.

Βρήκα ένα αρχαίο φορτιστή,έβαλα κάρτα με γνωστό πιν το βαλα στην πρίζα...

Κι αναστήθηκαν η πεθαμένη μου γιαγιά και ο γιός της που τον πήρε μαζί της.

Ήτανε τότε που ήμουν στο στρατό και συζητούσαμε για τη μετάθεσή μου στη Σάμο.

Ο θείος μου πολύ γλυκά με πείραζε και με ρώταγε αν ξεψάρωσα.

Είδα τον εαυτό μου νεαρότερο ομορφότερο ψηλότερο

Ταξίδεψα στις αναμνήσεις της απόλυσής μου από το στρατό,άκουσα την ανώριμη φωνή μου να τραγουδά να δέρνω την κιθάρα.

Ξαναδα το σπίτι που νοικίαζα στη Σάμο για να μένω στις διανυκτερεύσεις μου.

Είδα ένα από τα καφέ που σύχναζα στο Βαθύ,κι ένα ημισκότεινο δρόμο στο Ηραίον.

Θυμήθηκα τον τρόμο μου,το δρακουλιάρικο απομονωμένο ιντερνετ καφέ και τον Παλιάτσο και Ληστή σε ερμηνεία Σαββόπουλου Παπακωνσταντίνου.

Συγκινήθηκα μα λυπήθηκα κι όλας.

Πώς περνάνε έτσι γρήγορα τα χρόνια.

Τώρα μόνος να φλερτάρω με το αλκοόλ άχρωμος και μισοπεθαμένος

Τότε πίνακας ζωγραφιστός.

Αχ το παλιό κουτί...

Αχ πόσο παράξενο το κολύμπι αντίθετα στα ποτάμια του χρόνου..