Ο Σπύρος με τη μαύρη καπαρτίνα είπε ''Techno μου'' κάνοντας λογοπαίγνιο βασισμένο στην ακουστική ομοιότητα με τη φράση ''τέκνο μου''.Λίγο πριν τη νυχτερινή μας έξοδο στην Γ γυμνασίου.Λίγο πριν πάμε να αλητέψουμε ανούσια...

Δεν είναι τόσο το μουσικό αυτό είδος που μεσουράνησε στη δεκαετία των 90 s...είναι οι αναμνήσεις.

Η αίσθηση του να είμαι πάλι teenager.

Ο τρόμος του πως έφυγαν τα χρόνια.

Οι συμμαθητές μου που παίζαμε μπασκετ και κάναμε κοπάνες είναι τόσο μακριά μου.

Κάποιοι από αυτούς έγιναν γονείς.

Κι όμως η σκουριά στη στεφάνη της μπασκέτας που ''κάρφωνα'' είναι ίδια...και τώρα ρε φίλε...στα 2020...

στέκει σε εκείνο το ύψος που με προκαλούσε να την κατακτήσω και παρά τα 1,86 με 1,88 μου τελικά τα είχα καταφέρει.

Έτσι με προκαλούσαν και τα γκομενάκια με τα βυζάκια τους να πηγαίνουν πάνω κάτω μέσα από τις φόρμες την ώρα της γυμναστικής,ή με τα σταυρωμένα μπουτάκια τους στα πάρτυ...

''Πάρτη...''σκεφτόμουν '' 'οπως θες''....και οι επιθυμίες ''έβρισκαν'' στο βράχο της εφηβικής συστολής και ''τρυφερότητας''...

Πίσω από το βράχο,η ματαίωση ή η επιτυχία βρισκόταν και παραμόνευαν.

Αχ ο ευαισθητούλης 15 χρονος...ήθελε και λίγο ρομάντζο...του άρεσε να αρέσει...ενώ η τεστοστερόνη είχε χοντρύνει τα κόκκαλα του σώματός του,η ψυχή του παρέμενε μπερδεμένη.

Μα τι ωραία η ηλικία αυτή που θα ταν με το μυαλό ενός ενήλικα!

Και μάλλον δεν είναι μόνο δική μου σκέψη αυτή χαχα

Το πεζοδρόμιο έξω από το παλιό μου λύκειο είναι ακριβώς το ίδιο όπως και τα δέντρα.

Πόσες γενιές ανθρώπων να έχουν δει τα ''μάτια'' τους?

Λες αυτιο το πρωί να ξυπνήσω και να βρίσκομαι στο 1996?

Τί είναι όνειρο και τι πραγματικότητα?

Το παρελθόν υπήρξε?Το έζησα?Το μέλλον δε σταματά να γεννιέται και να κλαίει ζωηρά.

Οι στιγμές του με ξεκουφαίνουν.

''Παρόν'' δεν υπάρχει.Το δολοφονεί το μέλλον και το κάνει παρελθόν.

Γάμησέ τα.