...καταραμένε που ξυπνάς την ανθρωπότητα και με τις αχτίδες σου με καις...

Με αναγκάζεις να κρυφτώ και πάλι στα σκοτάδια μου σαν βαμπίρ.

Εσύ που διώχνεις τη μαγεία της νύχτας.

Γίνεται σήμερα να πάρεις ρεπό να μη βγείς?

Να κρατήσεις σε ύπνο τους πολλούς?

Για να μείνει η πίστα της πόλης αδειανή για μένα?

Λίγες σταγόνες ουίσκυ έκαψαν το λαιμό μου.

Ενώ άκουγα ξανά και ξανά κάτι παραδοσιακούς αμανέδες που με ταξίδεψαν πίσω στις ρίζες μου.

Εκεί που με πυρετό ανκάλυπτα τη φωνή μέσα μου.

Εκείνη την ατελή αλλά πιστή συντροφιά σε όλη μου τη διαδρομή.

Κρύψου ήλιε μη μου σβήνεις το πορτατίφ των ονείρων μου.

Μη με μεταμορφώνεις σε θνητό.