Εκεί την είδα τελευταία φορά.

Την περίμενα να σχολάσει.

''Ώσπερ γαρ την μελιταν ορώμεν...''

μου είπε δείχνωντάς μου πως πρόσεχε στο μάθημα των αρχαίων της Α λυκείου.

Ήταν η Ιφιγένεια.

Ένα φτωχό κορίτσι από τη Δραπετσώνα.

Μελαχροινή ψηλή,με συμπαθητικό πρόσωπο.

Όχι ότι ήταν καμμιά κουκλάρα.

Ήταν όμως η πρώτη που με αγκάλιασε όταν κάτσαμε μαζί στη ρόδα του λουνα παρκ.

Η κεντρομόλος δύναμη καθώς γυρίζαμε γύρω γύρω την έσπρωχνε πάνω μου.

Κι ο Φρέντυ Κρούγκερ την τρόμαζε για να κρυφτεί στην αγκαλιά μου όταν κάτσαμε στον δερμάτινο καναπέ του σαλονιού του παλιού σπιτιού μου να δούμε ταινία.

Ήταν η πρώτη φορά που τα χείλη μου άγγιξαν χείλη γυναίκας.

Κάπου στο Πασαλιμάνι.

Αστείο το ότι ακόμη θυμάμαι το τηλέφωνό της.

Το σήκωνε η γιαγιά της και τη ζήταγα.

Στη Δραπετσώνα την είδα τελευταία φορά.

Εκεί ράγισε η καρδιά ενός παιδιού 15 ετών κι ένοιωσε άνδρας έστω για λίγο.