ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
13 Ιουνίου 2020, 04:24
Το ξεφύλλισμα


Το ξεφύλλισμα του βιβλίου της ζωής δεν είναι ίδιο για όλους.

Για άλλους απλή και αυτονόητη διαδικασία.

Εμένα πλεον τα χέρια μου έχουν δεθεί κόμπο.

Όνειρα δεν έχω.

Φιλοδοξίες δεν έχω.

Μόνη πάθη.

Δεν τολμώ να ονειρευτώ.

Για τους πιο πολλούς η ζωή προχωρά,για μένα είναι ένας βάλτος.

Λυπάμαι.
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

CHE (13.06.2020)
Πολύ απελπισία διακρίνω... Η ζωή είναι ωραία, τόσο ωραία που με λίγη δόση μαζοχισμού μπορείς να απολαύσεις ακόμα και τις κακές της στιγμές. Όλα περνάνε και μένουν πίσω. Κι έρχονται άλλες στιγμές, και καλές και κακές. Και ευτυχίας και δυστυχίας. Στις δεύτερες, αφουγκράσου τα συναισθήματά σου και τα πάθη σου με δημιουργικό τρόπο. Φτιάξε τον κόσμο σου όπως τον επιθυμείς και βγες ξανά στην αληθινή ζωή όταν θα νιώσεις έτοιμος. Όλοι μας έχουμε περάσει δύσκολες στιγμές, αλλά όταν τελικά τις περνάμε βγαίνουμε πιο δυνατοί. Κι όταν τις σκεφτόμαστε μετά από χρόνια, το δάκρυ κι η απελπισία του παρελθόντος συγχωνεύονται σ' ένα χαμόγελο.
freddieKrueger (14.06.2020)
Με λίγη δόση μαζοχισμού...η απόλαυση που απαιτεί γενναιότητα και γνώση...κρατάω αυτό μαζί με το ότι θα είναι περαστικές αυτές οι στιγμές...

Σε ευχαριστώ για την όμορφη απάντηση αγαπητέ...
sven (14.06.2020)
Χρήστο,

σε μια εποπτεία που είχα με έναν ειδικευόμενο ψυχίατρο στο νοσοκομείο, πριν από αρκετά χρόνια, θέλησε να συζητήσουμε για την περίπτωση μιας νέας γυναίκας που παρακολουθούσε και η οποία έχασε το σύντροφό της σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα πριν δύο μήνες. Η κοπέλα ένιωθε μια απέραντη απελπισία, είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή και του έλεγε πως δεν έχει κίνητρο να ζήσει…

Το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο νεαρός γιατρός με την περίπτωση της συγκεκριμένης γυναίκας ήταν πως αυτή, μετά από 2 συνεδρίες, διέκοψε τη συνεργασία μαζί του, ενώ αυτός ένιωθε πως είχαν αρχίσει να έχουν μια καλή επικοινωνία. Επειδή αυτό ακούγονταν οξύμωρο, του ζήτησα να μου περιγράψει πως κινήθηκε και που εστιάσθηκε στις 2 αυτές συνεδρίες. Η απάντησή του έκανε σε μένα απόλυτα κατανοητή τη διακοπή της συνεργασίας τους…

Αυτό που έκανε, με λίγα λόγια, όντας ακόμα άπειρος και υπό εκπαίδευση ήταν ανάλογο με αυτό που κάνουν καλοπροαίρετα (και έκαναν και αρκετοί συγγενείς και φίλοι της κοπέλας) συνηθέστατα τα άτομα του άμεσου περιβάλλοντος του ατόμου που πενθεί, βρίσκεται σε απελπισία, κατάθλιψη ή υπαρξιακό αδιέξοδο. Με άλλα λόγια, αυτό που κάνουν -μη γνωρίζοντας, όπως είναι φυσικό, και, συχνά, μη αντέχοντας τα πολύ δύσκολα συναισθήματα του ανθρώπου τους- είναι να «παρηγορούν» με εκφράσεις κλισέ του τύπου «η ζωή συνεχίζεται», «η ζωή είναι ωραία», «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός» κ.ά. που τις γνωρίζει πολύ καλά, λογικά, το άτομο που πονά, αλλά που δεν του λένε τίποτα στην απελπισία του. Αντίθετα, τέτοιες εκφράσεις ακούγονται συχνά ως χλευασμός και έλλειψη κατανόησης για αυτά που νιώθει, από την πλευρά των άλλων…

Με έναν ανάλογο τρόπο, κινήθηκε και ο νεαρός ειδικευόμενος ψυχίατρος και, για το λόγο αυτό, διέκοψε η κοπέλα τη συνεργασία τους, παρά την αρχικά καλή επικοινωνία που φάνηκε πως έχουν. Η τελευταία φράση που της είπε ήταν: «Είσαι νέα και σίγουρα, κάποια στιγμή, θα γνωρίσεις κάποιον άλλον που θα νιώσεις καλά μαζί του». Μετά από αυτό, η κοπέλα σηκώθηκε και, πριν εγκαταλείψει το δωμάτιο, του είπε: «Φαίνεται πως δεν καταλάβατε πως εγώ δεν θέλω άλλον, αλλά αυτόν που έχασα και πως η ζωή είναι ωραία επίσης το γνωρίζω, τέτοια ζωή ζούσα μέχρι που έχασα τον άνθρωπό μου, αλλά τώρα τίποτα δεν είναι ωραίο, δυστυχώς»…

Κάτι ανάλογο είχε πει κάποιος άλλος ειδικός σε ένα άτομο που πενθούσε πολύ το θάνατο του αγαπημένου του σκύλου: «Μα πως κάνετε έτσι, μπορείτε να πάρετε έναν άλλο σκύλο»…

Εν κατακλείδι, το σημαντικότερο που έχουμε να κάνουμε με ένα άτομο που πονά, πενθεί ή δεν αντέχει αυτό που ζει είναι να μπορέσουμε να αντέξουμε τα πολύ δύσκολα συναισθήματά του, ακόμα και δίχως λόγια, με ένα άγγιγμα, με μια αγκαλιά, με ένα βλέμμα που να δείχνει πως το συναισθανόμαστε και πως θα είμαστε εκεί. Αυτό κάποια στιγμή μπορεί να δημιουργήσει ελπίδα και μια αίσθηση πως δεν είμαστε μόνοι με τον εφιάλτη που ζούμε…

Χρήστο, από τα λίγα που αναφέρεις σε αυτό το σύντομο ποστάκι σου, το σημείο που με άγγιξε περισσότερο είναι «…Όνειρα δεν έχω…δεν τολμώ να ονειρευτώ…». Αυτό είναι συγκλονιστικό, αλλά και το πιο ουσιώδες, κλειδί, θα ΄λεγα, για τη συνέχεια. Μου θύμισε αυτό που μου είπε κάποια στιγμή, όντας βαριά άρρωστος, ο αγαπημένος μου φίλος Νικόλας Παπάζογλου «Καρντάση, το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Πως δεν μπορώ να κάνω όνειρα…».

Κάποια στιγμή, το ένιωσα κι εγώ. Απλά, στάθηκα πιο τυχερός. Από τότε, όσο και να κουράζομαι, όσες αναποδιές και αν μου τύχουν, σκέφτομαι πως κούραση και αναποδιές μπορεί να έχει αυτός που ΖΕΙ…

Καλή συνέχεια και είμαι σίγουρος πως, κάποια στιγμή, θα μπορέσεις και πάλι να αρχίσεις να ονειρεύεσαι. Το έχεις ξανακάνει, άλλωστε…

freddieKrueger (14.06.2020)
Είναι καθηλωτικό το κείμενό σου φίλτατε sven...σ ευχαριστώ.

Έχω την εξής απορία ως προς το θέμα του επαγγελματία ψυχικής υγείας:Πόσο επιυρεπτή είναι η επικοινωνία με μια αγκαλιά ή γενικά χρησιμοποιώντας συναισθηματικούς κώδικες επικοινωνίας;
Ειδικά μάλιστα αν πρόκειται περί ασθενούς αντίθετου φύλου από τον θεραπευτή;
Πάμε παρακάτω...τα λόγια σου είναι σαν μια πραγματική ώθηση για μένα να το παλέψω κι άλλο.
Βλέπεις,έπεσαν πολλά μαζί,ήρθε και αυτή η επιδημία που με έσπρωξε ακόμη πιο βαθειά στην απομόνωση...
Τωρα που η ζωη ξαναξεκίνησε,νοιώθω σαν άνθρωπος που είχε για καιρό μάθει την όρασή του στο σκοτάδι και ξαφνικά...βρέθηκε ξανά στο φώς του ήλιου...
sven (15.06.2020)
Χρήστο,

όσον αφορά στο ερώτημά σου κατά πόσο είναι επιτρεπτή η σωματική επαφή/επικοινωνία μέσω αγκαλιάς ή μέσω άλλων συναισθηματικών εκφράσεων σε μια θεραπευτική σχέση έχω να σου πω τα εξής. Αναφερόμενος σε μια τέτοιου είδους στάση, εννοούσα πρωτίστως πρόσωπα που ανήκουν, κατά κύριο λόγο, στο άμεσο φιλικό ή συγγενικό περιβάλλον του ατόμου που βρίσκεται σε δύσκολη συναισθηματική κατάσταση.

Αν μιλήσουμε τώρα για την ύπαρξη ανάλογων στοιχείων σε μια θεραπευτική σχέση, έχω να τονίσω τα εξής. Μια θεραπευτική σχέση είναι, πρώτα και πάνω απ΄όλα, μια ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ σχέση, με ότι αυτό συνεπάγεται, και, όταν κρίνεται απαραίτητο, ο θεραπευτής ΟΦΕΙΛΕΙ να δείχνει το ανθρώπινό του πρόσωπο και να μοιράζεται με τον θεραπευόμενο, από αυτό το κομμάτι του εαυτού του, ότι κρίνει πως μπορεί να τον βοηθήσει και να τον ανακουφίσει. Όσον αφορά στη σωματική επαφή (π.χ. αγκαλιά) αυτό δεν γίνεται με πρωτοβουλία του θεραπευτή αλλά, αν για κάποιο λόγο ο θεραπευόμενος το έχει ανάγκη κάποια στιγμή, ο θεραπευτής δεν θα πρέπει να το αρνηθεί. Παρακάτω θα αναφέρω συγκεκριμένο παράδειγμα.

Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, είμαι πεπεισμένος πως αυτό όχι μόνο δεν βλάπτει την όλη θεραπευτική διαδικασία, αλλά αντίθετα την εμπλουτίζει και την επιταχύνει. Να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα: φαντάσου έναν ασθενή που έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας και απευθύνεται σε έναν άριστο γιατρό που, όμως, είναι πολύ τυπικός και απόμακρος ως άνθρωπος. Ο ασθενής σίγουρα θα βοηθηθεί από αυτόν τον άριστο επιστήμονα. Όμως, πόσο πιο ασφαλής , αισιόδοξος και λιγότερο φοβισμένος θα αισθανόταν αν ο γιατρός αυτός ήταν πιο φιλικός, ζεστός, άμεσος, παρηγορητικός και ενθαρρυντικός απέναντι στον ασθενή αυτόν που αγωνιά και φοβάται…

Έχει αποδειχθεί και ερευνητικά, πως, για παράδειγμα, όταν ένας γιατρός έχει μια ανθρώπινα ζεστή και φιλική στάση απέναντι στους ασθενείς του, αυτοί ανταποκρίνονται καλύτερα στην όποια θεραπεία και την ακολουθούν με μεγαλύτερη συνέπεια…

Ακόμα και στην κλασσική ψυχανάλυση, όπου παραδοσιακά ο ψυχαναλυτής έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο «ουδέτερος» και «απρόσωπος» συναισθηματικά απέναντι στους ασθενείς του, αυτή η στάση έχει αρχίσει, εδώ και δεκαετίες, να εγκαταλείπεται από ολοένα και περισσότερους ψυχαναλυτές των νεότερων γενεών που δίνουν πλέον πολύ μεγαλύτερη έμφαση στη διαπροσωπική σχέση με τον ψυχαναλυόμενο που οφείλει να έχει ένα ανθρώπινο και όχι «ουδέτερο» πρόσωπο…

Ένα ακόμα παράδειγμα, από την προσωπική μου εμπειρία αυτή τη φορά. Πριν από 3 χρόνια περίπου, μία νέα κοπέλα, που αντιμετώπιζε τεράστιες δυσκολίες στην προσωπική και οικογενειακή της ζωή, μετά από μια συνεδρία μας όπου ένιωσε μεγάλη ανακούφιση, με ρώτησε αν μπορεί να μου κάνει μια αγκαλιά. Εντελώς αυθόρμητα και συνειδητά, άνοιξα διάπλατα και τα δυο μου χέρια και αγκαλιαστήκαμε, όπως δυο οδοιπόροι που έχουν φθάσει, μετά από μια πολύ κοπιαστική και δύσκολη πορεία, σε ένα ξέφωτο όπου υπάρχει μια πηγή με γάργαρο δροσερό νεράκι για να ξεδιψάσουν και να ξαποστάσουν. Για φαντάσου πως θα ένιωθε αυτή η κοπέλα, αν αρνιόμουν ή απέφευγα να ανταποκριθώ σε αυτό που ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει εκείνη τη στιγμή. Πόσο ντροπή, απόσταση και απόμακρα θα ένιωθε στη συνέχεια απέναντί μου, αν συνέχιζε, φυσικά, να έρχεται…

Η αυθεντική έγνοια, το ειλικρινές ενδιαφέρον και η ανθρώπινη ζεστασιά ΠΟΤΕ δεν είναι δυνατόν να βλάψουν κάποιον. Το αντίθετο, και αυτό μπορώ να σου το διαβεβαιώσω με εκατοντάδες παραδείγματα…

Καλή βδομάδα!
freddieKrueger (15.06.2020)
Κατάλαβα Σάββα μου!

Το σωστό timing και ο σωστός τρόπος εφ όσον η θεραπευόμενη/θεραπευόμενος το ζητήσει είναι το μυστικό ο θεραπευτής να παραμείνει επαγγελματίας χωρίς ωστόσο να χάσει την ανθρωπιά του...

Φαντάζομαι πως υπάρχουν λεπτές ισορροπίες στο ζήτημα αυτό,που όσο πιο έμπειρος είναι ο θεραπευτής,γνωρίζει καλύτερα πως να κρατήσει!.

Ενδιαφέρον!!

Σ ευχαριστώ για τις ωραίες κατατοπιστικότατες τοποθετήσεις σου,σ ένα θέμα που μπορεί να μην είπα και πολλά,ωστόσο εστίασες στην ουσία μου!...

Καλή βδομάδα να έχουμε,επίσης!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
freddiekrueger
Χρήστος
από Αθήνα, Ελλάδα

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/freddiekrueger

Αυθόρμητες δίχως λογοκρισία σκέψεις που καθορίζονται απο μια στιγμή...αυτη ειναι ικανη να φερει την καταστροφη η το μεγαλειο...τις πιο πολλες φορες απλα φερνει την επομενη στιγμη...



Επίσημοι αναγνώστες (12)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...

Links
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr
Template design by Jorge