Έχω έναν φίλο ο οποίος λέει οτι η Αυστρία δύο φορές ''χάλασε'' τον κόσμο :

μία με τον Φρόυντ και άλλη μία με τον Χίτλερ .

Εντάξει , ο Χίτλερ είναι ευκόλως εννοούμενο - άρα παραλείπεται - το γιατί θεωρείται κακός .

Ο Φρόυντ , όμως ;

Λέει , οτι το πρόβλημα δεν είναι αυτός καθεαυτός ο Φρόυντ - κάθε άλλο , είπε και έφερε στο φως πολλά σπουδαία και εξαιρετικού ενδιαφέροντος πράγματα - αλλά το γεγονός πως εισήγαγε πιο οργανωμένα πια την έννοια της ψυχανάλυσης και έκτοτε πολλοί από εμάς το παίζουμε μεγάλοι και τρανοί ψυχολόγοι και αναλύουμε - έτσι νομίζουμε οι κουτοί - τον εαυτό μας καθώς και φτιάχνουμε το προφίλ διαφόρων σχεδόν άγνωστων σε εμάς ανθρώπων ...

Ε , έτσι και εγώ , τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι σε ''ψυχαναλυτικό παροξισμό'' , ας πούμε ...

Είμαι πολύ - πολύ απογοητευμένη από τον εαυτό μου , νιώθω οτι αδυνατώ να στηρίξω τους αγαπημένους μου , νιώθω ανεπαρκής , ακούω τους προβληματισμούς φίλων και αισθάνομαι κενή , μετέωρη , δεν μπορώ να τους απαντήσω , δεν ανταποκρίνομαι σε επιθυμίες και όνειρα αγαπημένων μου για εμένα ...

Ναι , είμαι πολύ απογοητευμένη από εμένα .

Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό έξελίσεται και κάτι ανέλπιστα όμορφο , κάτι το οποίο χρόνια τώρα ούτε να το ονειρευτώ δεν τολμώ και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω .

Δεν μπορώ να χαρώ όσο και όπως θέλω την χαρά μου !

Έχουν μαζευτεί πολλά κενά και πολλά σύννεφα γύρω μου .

Όπως λέει και ένα νέο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη :

''Ο χρόνος τρελός

και ο τόπος γλιστράει από τα πόδια

γυμνός απομένεις

χαζός να κοιτάς ,

να σωπαίνεις ...''

Όντως , κάπως έτσι αισθάνομαι .

Τι να πω και τι να τολμήσω να αγγίξω ;

Το όνειρο ;

Μα αν το αγγίξω θα το χάσω .

Τον πόνο;

Μα και να τον προσπεράσω θα με συναντήσει στην γωνία .

Έχω μεγάλο ταξίδι και είναι το μέσο με το οποίο θα διαβώ τον δρόμο .

Χρόνια της ζωής μας τα περνάμε μεταξύ σκότους και φωτός - για μην μου φανώ ολοκληρωτική και μίζερη λέγοντας ότι αυτό συμβαίνει σε όλη μας την ζωή .

''Μια στον αφρό , μια στον βυθό'' , που λέει και το τραγούδι .

Αυτό που με πειράζει περισσότερο δεν είναι οτι δεν έχω ''φτιαχτεί'' με τις προϋποθέσεις να γίνω κάτι καλό - το έχω συνηθίσει ως ιδέα πια , αλλά οτι αυτό που είμαι είναι λίγο για αυτούς που αγαπώ .

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ , τι είναι σωστό .

Είναι και 12.30 το βράδυ που από την φύση της είναι μυστήρια ώρα, όλα τα σκοτεινά πράγματα , οι απομακρυνσμένες/απαγορευμένες σκέψεις μετά τις 12 συνηθίζουν να επιβάλονται στα κεφάλια μας , όταν τα πολλά φώτα έχουν σβήσει και οι φωνές έχουν κοπάσει .

Από πιτσιρίκι δεν μου άρεσε το ημερολόγιο από φόβο μήπως διαβάσει κάποιος - ακόμα και εγώ η ίδια αργότερα - τις σκέψεις μου και τώρα για άγνωστους σε εμένα λόγους κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά δημόσια .

Λες και θα αλλάξει κάτι .

Τέλος πάντων .

Η ζωή συνεχίζεται και η Γη δεν θα πάψει να γυρίζει είτε βρουν απάντηση οι σκέψεις μου είτε όχι .

Όλο μπούρδες λέω , ρε γμτ !

Την καλημέρα μου ...