ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ

Ονειρεύομαι,

καμιά φορά …

τα άγουρα χρόνια της φθοράς μου, 

τα φτερά που έχασα

στο δρόμο προς την τελειότητα,

τις απύθμενες λέξεις,

που τραγουδούσαν χορεύοντας.. 

σαν χιονοψιχάλες,

σε παγωμένο καιρό. 

Ονειρεύομαι…

Πολλές φορές…

τις ξεχασμένες ιστορίες,

τις νύχτες των δακρύων μου,

τα χτυπήματα της πόρτας,

από τους ξέφρενους ανέμους,

τα δεντράκια της αυλής

που πηγαινοέρχονταν,

σταματώντας καμιά φορά,

να πάρουν μιαν ανάσα,

να με κοιτάξουν στα μάτια,

και να μου παραπονεθούν,

που δεν τους μίλησα. 

Ονειρεύομαι..

καμιά φορά,

τις νιότης μου τις ατέλειες,

τις ξακουστές πράξεις 

των κοντινών μου ανθρώπων,

τις τελετουργίες,

τις σκοτεινές νύχτες,

με τις σκιές να με γεμίζουν  φόβο.

Ονειρεύομαι..

τον «Δυνάστη» Ήλιο,

τις παγωμένες μέρες του Χειμώνα…

να μου πυρώνει το πρόσωπο,

να μου θαμπώνει τα μάτια,

σαν να με τυραννάει.

Ονειρεύομαι..

τις Θείες μορφές,

να ’ρχονται τις νύχτες εμπρός μου,

να μου δίνουν αισιόδοξα μηνύματα,

χαρούμενα χρώματα,

άπειρες εικόνες,

να μου βάζουν στη σειρά γεγονότα.

Ονειρεύομαι… Ονειρεύομαι..!