Η Έλενα ήταν μια πανέμορφη συμφοιτήτριά μου που όταν την αντίκρυσα έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Είναι αστείο το ότι μου μειναν τα μουσικά της γούστα και πως εκείνη με σύστησε στο Μίλτο Πασχαλίδη κι έγινα Παραμυθάς σ ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος...με την Ιθάκη άφταστη και την Πηνελόπη μια παντοτινή ουτοπία.

Ένα γράμμα μόνο πήρα το θάρρος να της γράψω ποτισμένο σε αρώματα γιασεμιού.

Το διάβασε,το πέταξε δεν ξέρω και πλεον δε με νοιάζει

Θυμάμαι το έγκαυμα στα πλευρά μου ύστερα που έπαθα από τη θλίψη μου.

Ήταν το ξύπνημα της παιδικής μου ανεμοβλογιάς που έγινε έρπης ζωστήρας και με βασάνισε για ένα σχεδόν μήνα.

Τραυματίας πολέμου άκουγα κι εγώ λοιπόν....Μίλτο...

Ένα σπουργίτι στη βροχή...της μοναξιάς ιππότης...να τραγουδάει κάθε πρωί...τα μπλουζ της αγριας νιότης...