Διαβάζοντας τα δημοσιευμένα άρθρα και τα σχόλια τους, τα πρόσφατα blogs και τα σχόλια τους, τα posts στο forum και τα σχόλια τους, μου ήρθαν στο μυαλό μου δυο σκηνές από δυο διαφορετικά βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη.

Η πρώτη σκηνή είναι η πρώτη φράση από το βιβλίο "Ασκητική" : "Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο  το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.". 

Η δεύτερη σκηνή είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", την οποία παραθέτω αυτούσια: "......Έβγαλε πάλι το Γιουσουφάκι τη μαστίχα από το στόμα του,την κόλλησε στο γόνατο και απίθωσε μερακλίδικα τη δεξιά παλάμη στο μάγουλο. Άνοιγε το σγουρό στόμα να σύρει τον αμανέ, , μα ο Αγάς του άπλωσε το χέρι: - Στάσου, Γιουσουφάκι μου, να βαρέσει πρώτα η τρουμπέτα. Στράφηκε στο σεϊζη: -Άνοιξε την πόρτα, πρόσταξε, στάσου στο κατώφλι, βάρα αντρίστικα! Άνοιξε ο σεΐζης την πόρτα, σήκωσε την τρουμπέτα κι άρχισε να σαλπίζει έφοδο. -Φτάνει! φώναξε ο Αγάς, ομπρός, Γιουσουφάκι μου, τον αμανέ μας! Αντιλάλησε πάλι η γάργαρη παθητικιά φωνή, στύλωσε ο καπετάνιος τ' αυτιά του, γέμισε το στήθος του πόνο και γλύκα. "Ντουνιά ταμπίρ, ρουγιά ταμπίρ..." "Κόσμος και όνειρο είναι ένα, αμάν, αμάν!" Ποτέ του ο καπετάνιος δεν το ' χε νοιώσει τόσο βαθιά πόσο αληθινά κόσμος και όνειρο είναι ένα............."

Με αυτές τις δύο σκηνές το μυαλό μου σκέφτεται ότι το μεταξύ φωτεινό διάστημα που το λέμε Ζωή είναι ο κόσμος , που είναι ένα με το όνειρο! Δεν θα ασκήσω κριτική στο έργο του Νίκου Καζαντάκη, αυτό είναι δουλειά άλλων, αλλά δεν μπορώ να μην υιοθετήσω αυτές τις δυο σκηνές και να προχωρήσω μπροστά και να πω ότι η ζωή είναι ο κόσμος, που δεν είναι άλλος από το όνειρο, που ζούμε ο καθένας με το τρόπο του.