...ένα ξεχασμένο χωρίς μπαταρία ανεμιστηράκι σε σχήμα παγωτό

Καβαλώντας την τροχήλατη καρέκλα μου και ξαπλώνοντας προς τα πίσω μέχρι η πλάτη να υποχωρήσει

Ξύνοντας το δέρμα μου 

Σκέφτομαι να αλλάξω τους Hawkwind σε blackfield αλλά η ηρεμία της στιγμής δε με αφήνει να κάνω την αλλαγή.

Άλλωστε τα τραύματά μου δεν είναι φρέσκα.

Μόνο η βαρεμάρα και η αβεβαιότητά μου για το μέλλον.

Κι αυτή η φαγούρα.Έντονη τα βράδια.Δε με αφήνει να ησυχάσω.

Αγγίζοντας το ξυρισμένο σβέρκο μου με λίγη δροσιά κάπως ηρεμώ

Δεν είμαι χαρούμενος ούτε λυπημένος

Υπνωτισμένος είμαι...κουρδισμένος να ακολουθώ ένα δρόμο που δε μοιάζει με κανένα

Αγγίζοντας τη μοναχικότητα,χαιδεύοντας τον αέρα στο σκοτάδι

Βλέπω μια χρυσόσκονη να αιωρείται λες και ξημερώνει σε λίγο.

Ένα όμορφο ψέμμα της φαντασίας.

Ένα μεθυστικό οπτικό εφέ αφυπνίζει την ελπίδα της αλλαγής...ή τη λεπίδα της μονιμότητας...

αγγίζοντας τη σκόνη των αναμνήσεών μου...

Ξυπνώντας δαίμονες κι αγγέλους που χορεύουν ταγκό μέσα στη νύχτα..