Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σπίτι ερωτεύτηκα αυτήν τη γωνία. Δίπλα στο μεγάλο παράθυρο λουσμένη στο φως και ταυτόχρονα κρυμμένη στο σκοτάδι (κάπως σαν την ψυχή μου). Με ίσκιους να τρεμοπαίζουν στον έναν τοίχο και τη βιβλιοθήκη στον άλλον. Με μια λάμπα για τις νύχτες που τα φώτα του ουρανού κουράζονται από τη μιζέρια των ανθρώπων και ξαποσταίνουν πίσω από μαύρα σύννεφα. Μάρτυρας μυστικών παθών, φύλακας πολύτιμων στιγμών η κόγχη της. Καθόλου εντυπωσιακός χώρος ,ίσως, έλεγαν οι "επαγγελματίες" διακοσμητές. Αρκετός, όμως, για να κουρνιάσεις τις ώρες του πόνου, για να ονειρευτείς τη φυγή, για να κοιμήσεις τις λέξεις σου, όταν είναι τόσο κουρασμένες για να δραπετεύσουν μέσα από την ψυχή σου.