Βλέπω τους δρόμους που ανοίγονται.

Κοίτα πως τρέχουν τα δευτερόλεπτα

δεν έχεις τρόπο να αποφύγεις το λάθος.

Ναι, ένα τυχαίο συμβάν με έμφαση στο λάθος,

Κανείς δε θα στο συγχωρήσει είτε το μάθει είτε όχι.

Αναπόφευκτο δεν έχεις άλλο χρόνο.

Πως τολμάς να ονειρεύεσαι σε ώρες έντασης εγρήγορσης

Σοβαρέψου. . . .

Το χρώμα ξεθωριάζει  καθώς ξεμακραίνεις από το λιμάνι,

και στάζει ζάχαρη και πίκρα στη σκέψη

Απαθείς στέκεις μπρος στον υπέρτατο ουρανό

λες και

Ένα πουλί γλυκολαλεί κλαίει κι αναστενάζει,

Στα φυλλοκάρδια μας βαθιά γαλήνια προστάζει

και τραγουδάει και πάλετε το στήθος πάνω κάτω

κλάψε καημένη συμφορά στην ήσυχη ζωή μας.