Γεμάτα με φαγητό νεότητος 

Και τα νιάτα δυό φορές

''Είστε μεγάλος κύριε'' η ατάκα μιας νεαράς 20 Μαίων όταν την προσέγγισα για να τη φλερτάρω.

Ναι είναι αλήθεια,είμαι μεγάλος.

Πάνε τα νιάτα έμειναν πίσω στα σκοτεινά λιμάνια του υποσυνείδητού μου.

Όταν ήμουν νέος άφηνα το χρόνο άσκοπα να περνά...να τρέχει σα ποτάμι μπροστά μου

Και δεν έκανα τίποτα.Δε χόρτασα κολύμπι στα γάργαρα νερά του.

Μάλλον λάθος λέξη.Δεν βούτηξα καν.

Κι όταν ''έπιασα''το νόημα της ζωής ως σωσίβιο που μου ταιριάζει,όταν έφτασα κι εγώ στην παραλία της χαράς ήταν πλέον αργά.

Δε φταίει άλλος κανείς παρά μόνο εγώ.

Το βάρος των αποφάσεών μου το ήξερα,όμως  δε το είχα σηκώσει.

Παέι η μπογιά μου ξέβαψε.

Ας συνεχίσω να πορεύομαι στη ζωή μην έχοντας επιλογή.

Στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα.

Δε βαριέσαι.

Δε μένουν και πολλά πράγματα να κάνω και αυτό είναι κάπως παρήγορο.

''Μην στενοχωριέσαι για πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις ή για πράγματα που μπορείς να αλλάξεις'' είχα διαβάσει κάπου

Τελικά όμως όλη η φασαρία γίνεται για να γνωρίζεις τη διαφορά.Να ξέρεις αν μπορείς να κάνεις κάτι ή τίποτα.Αυτό είναι που σε τρώει.

Τα πιάτα είναι αδειανά