Το μεσημέρι η βροχή ήταν το κάτι άλλο.

Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου δέχτηκε την ορμή της λυσσασμένης καταιγίδας.

Από τον ουρανό ακουγόταν οι αντηχήσεις των κεραυνών.

Η ορατότητά μου περιορίστηκε στο ένα μέτρο με δυσκολία.

Ελάττωσα την ταχύτητά μου,έβαλα στο μέγιστο τη λειτουργεία των υαλοκαθαριστήρων και της θέρμανσης των τζαμιών.

Κι έτσι πορεύτηκα σιγά σιγά μέχρι που η βροχή σταμάτησε και βγήκε στον ουρανό ένα υπέροχο ουράνιο τόξο...

Το θαύμασα από το ύψωμα στο οποίο σταμάτησα για λίγο για να πάω για καφέ.

Μετά από κάθε καταιγίδα βγαίνει ο ήλιος και καμμιά φορά μια πολύχρωμη ουράνια γέφυρα.

Δεν ξέρω για την παρουσία θησαυρού στο άκρο της,αλλά σίγουρα η πολυχρωμία της προκάλεσε μια ευφορία στην ψυχή μου,παρά τις αντιξοότητες που περνάω.