Το δάκρυ στον ανήφορο
σαν γίνονταν πετράδι
κυλούσε στον κατήφορο
αφήνοντας σημάδι.

Κι ο πόνος ο σαματατζής
τραβώντας με απ το χέρι
μ' έσερνε ο κερχανατζής
στου τράγου το λημέρι

Μερώνει ο πόνος με κρασί
ξεχνιέται με βοτάνι
τις νύχτες ως την κόλαση
με πήγαινες σεργιάνι

Το γέλιο σου είναι γιατρεμός
σαν κλαις χτυποκαρδίζω
μαύρο κατράμι ο στεναγμός
το άσπρο κάνει γκρίζο

Πανάθεμα η αγάπη σου
αβάσταχτη έχει γίνει
φαρμάκι το γινάτι σου
τη φλόγα μου αργοσβήνει

Μερώνει ο πόνος με κρασί
ξεχνιέται με βοτάνι
τις νύχτες ως την κόλαση
με πήγαινες σεργιάνι.

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων