Στου μαύρου λιμανιού της θλίψης ενώ έδενα τη βάρκα μου ανησυχώντας για σένα

Μου πρότεινες να "κλείσω τα μάτια" όπως το έκανε ο Παπακαλιάτης τη μαγική χρονιά του 2003

Τότε που τα κινητά ήταν μόνο τηλέφωνα και δεν ήθελες 8 λέξεις για να πείς σ αγαπώ.

Κι έτσι αστερόσκονη γέμισε το δωμάτιό μου κι ένα καλό πνεύμα με πήρε από το χέρι και μου ψυθίρισε:

"Άνοιξε τα μάτια σου...βρίσκεσαι πίσω στις παλιές καλές εποχές"

Κι έτσι έγινε...πράγματι βρέθηκα 17 χρόνια νεότερος και ένοιωσα την ίδια πυγμή με τότε

Ξέρεις δεν έχει τόσο σημασία το παρελθόν ή το μέλλον αλλά το τώρα.

Έίναι σαν αδάμαστα άλογα οι στιγμές.

Μην.τις αφήνεις να φύγουν χωρίς να προσπαθήσεις να τις κάνεις δικές σου...

Γιατί ακόμη κι αν σε "ρίξουν" κάτω,θα ρθει η επόμενη στιγμή να σε μαζέψει και να σ απογειώσει στο ροντέο της ζωής..