Big Brother τότε μεγάλος αδελφός ξανά στην τηλεόραση.

Νεαρός τότε,μεσήλικας τώρα.

20 χρόνια διαφορά.

Απέδειξαν πως ο κόσμος ασχημαίνει σταδιακά.

Προβάλλει την ασχήμια του σε αυτό που πλέον λέμε social media.

Μια φράση άγνωστη τότε το όμορφο millenium.

Τότε που τα όμορφα προορίζοντας για λίγους και που το να τραβάς φωτογραφία ήταν ακόμη τέχνη και όχι υπόθεση μιας εμετικής σέλφι.

Τότε που ο άνθρωπος ήξερε από τέχνες,από μουσική και τηλεόραση 

Τότε που το big brother ήταν ότι χειρότερο,ενώ τωρα ότι καλύτερο.

Προσωπικές αναμνήσεις αναδύθηκαν σαν στάθηκα για λίγο σε αυτή τη χρονική σημαδούρα.

Θυμήθηκα τη Λάρισα και τις μοναχικές σπουδές μου.

Που όταν ο Μιχάλης και ο Δημήτρης συνέχισαν κανονικά τους βηματισμούς τους κι έμεινα μόνος στην έρημο,ξεκίνησα να τραγουδάω όπως ακριβώς έκαναν αυτοί οι δύο.όταν έίμασταν παρεάκι.Τους ανάστησα  έτσι 

Και δεν τους άφησα ποτέ μου ως αναμνήσεις

Εκείνοι ακολούθησαν τις νορμαλ τροχιές τους

Εγώ τη δική.μου σολο.πορεία.

Ο χρόνος είναι μεγάλο.μυστήριο και έχω την ανάγκη να ζω με αναμνήσεις.

Γιατί δε νοιώθω ότι με.περιμένει κάτι καλύτερο.στο.μέλλον.