...λόγω συνειδητοποίησης της αξίας των στιγμών
Αναρρωτιέμαι που να είναι ο Λάκης,η Μερόπη,ο Παρασκευάς,η Αρχοντούλα ,ο Βασίλης, η Τζίνα και η Αλεξάνδρα..
Η παρέα που όσο προσωρινή φάνταζε κάποτε,τόσο ουσιαστική ήταν τελικά.
Θυμάμαι πως όταν βλέπαμε θρίλερ όλοι μαζί,η Μερόπη με τσαμπουκά και ύφος ξερόλα προσπαθούσε να λύσει το γρίφο της ταινίας.
Το χαμόγελο του Λάκη όταν παίζαμε pictionary και έλεγε "κάνε μου το δεινόσαυρο" προδίδωντας το σκοπό του παιχνιδιού
Την ήρεμη δύναμη και το προσγειωμένο χιούμορ του Παρασκευά που έδινε μια νόταν ξεχωριστή στην παρέα
Κι εμένα που τους μάζευα όλους μαζί παραγγέλναμε πίτσες και φτιάχναμε ιστορίες φαντασίας βάζοντας ο καθένας μας με τη σειρά του,το δικό του προσωπικό λιθάρι αφήγησης.Έτσι φράση φράση χτίζαμε ολόκληρα παραμύθια και φανταστικά σενάρια...
Ξεκίναγα εγώ "Ήταν Παρασκευή μεσάνυχτα και το ρολόι της πλατείας μόλις είχε σιγίσει...ο μυστηριώδης τύπος με τη μαύρη καπαρντίνα κατευθύνθηκε βιαστικά προς το σταθμευμένο αμάξι..." και συνέχιζε η Μερόπη "Ταξί!Προς Σύνταγμα παρακαλώ και γρήγορα...δεν πρέπει με.τίποτα να χάσω το μετρό προς αεροδρόμιο" κι έτσι φτιάχναμε τις πιο αυθόρμητες,νόστιμες,αφελείς,περιπετειώδεις και υπέροχες ιστορίες...
Λόγω τιμής παιδιά,σας αναζητώ...κι είμαι μια σκοτεινή φιγούρα που κάνει τσιγάρο σταματημένος στην άκρη του πουθενά...
- Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |