Είχε σουρουπώσει. Ο Ορέστης πήρε μια μπύρα από το ψυγείο και βγήκε στο μπαλκόνι περιμένοντας τη Νικόλ, τη σύντροφό του, που είχαν κανονίσει να περάσουν μαζί την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Του είχε πει ότι θα ερχόταν κατά τις εννέα, οπότε είχε ακόμα αρκετό χρόνο στη διάθεσή του να απολαύσει τη μπύρα του και μετά να ετοιμάσει το καθιστικό, γιατί συνήθως εκεί κάθονταν με την καλή του. Κι αυτό δηλαδή δεν ήθελε κάποια σπουδαία ετοιμασία. Θα έφτιαχνε απλά την ατμόσφαιρα. Χαμηλοί φωτισμοί, αρωματικά κεριά, ήσυχη και απαλή μουσική από τους Mojave 3, ένα μπουκάλι καλό κόκκινο κρασί που θα το άνοιγε περίπου μισή ώρα πριν, για να πάρει τη θερμοκρασία του δωματίου, μία σαμπάνια για την αλλαγή του χρόνου… τέτοια πράγματα. Του άρεσε η Νικόλ. Και η σχέση τους που μετρούσε ήδη σχεδόν τρία χρόνια, έδειχνε να είναι δυνατή. Πατούσε πολύ γερά στο αμοιβαίο και συνεχές πάρε-δώσε, που μέρα με την ημέρα, καιρό με τον καιρό, τους έφερνε όλο και πιο κοντά. Ξαναθυμήθηκε τη γνωριμία τους και στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε ασυναίσθητα ένα χαμόγελο, καθώς έφερε στο μυαλό του τα πρώτα τους μηνύματα, το γεμάτο αμηχανία πρώτο τους ερωτικό ραντεβού, το πρώτο τους φιλί…
     «Δεν ξέρω τι μου ‘χεις κάνει –της είχε πει- αλλά νιώθω να μη μπορώ μακριά σου».
     «Ωωω… ερωτεύθηκε ο κύριος;».
     «Ακούω πάντα τη διαίσθησή μου».
     «Και τι σου είπε για μας …η διαίσθησή σου;».
     «Σου αρέσει να με πειράζεις ε;».
Τις σκέψεις του, τις διέκοψε ξαφνικά το κουδούνι της πόρτας. Νόμισε πως ήταν εκείνη. Σηκώθηκε να ανοίξει.
     «Πέρασε κι όλας η ώρα; Μπα, νωρίς είναι ακόμα, αλλά αφού έχει κλειδιά, γιατί χτυπάει; Ίσως να τα ξέχασε. Καλώς το μωρό μου. Γιατί έτσι νωρ…».

     Η φράση του, έμεινε μετέωρη στον αέρα. Καθώς άνοιξε την πόρτα, μπροστά του δεν ήταν η Νικόλ, αλλά ένας τύπος σκελετωμένος, ψηλός, με μακρύ ίσιο μαύρο μαλλί, μαύρο μακό μπλουζάκι και μαύρο τζην.
     «Καλησπέρα».
     «Καλησπέρα».
     «Ο κ. Ορέστης Παπαδάτος;».
     «Μάλιστα».
     «Άρα σωστά ήρθα».
     «Σωστά μπορεί να ήρθατε, αλλά η ώρα είναι τελείως  ακατάλληλη. Τι θέλετε;».
     «Μα ήρθα να σας πάρω και σ’ αυτά τα πράγματα είμαι αφ’ ενός συνεπέστατος, και αφ’ ετέρου δεν τίθεται θέμα ώρας».
     «Τι θα πει δεν τίθεται; Ότι ώρα και να είναι δηλαδή, χτυπάμε τα κουδούνια και μπαίνουμε στα ξένα σπίτια;».
     «Δεν τίθεται, διότι η ώρα της δικής μου επίσκεψης, είναι πάντοτε η σωστή. Σας είπα. Ήρθα να σας πάρω».
     «Να με πάρετε; Για πού; Δεν μπορώ να φύγω κύριε… το όνομά σας παρακαλώ;».
     «Ωωω… να με συγχωρείτε για την παράλειψη. Είναι εκ μέρους μου απαράδεκτο να μην έχω συστηθεί εξ αρχής. Λέγομαι Χάρος».
     «Και τι μπορώ να κάνω για σας κ. Χάρε;».
     «Μπορούμε σας παρακαλώ να περάσουμε μέσα για να μη στεκόμαστε στην είσοδο; Έχει και ψύχρα…».
     «Βεβαίως. Μόνο για λίγο όμως, γιατί σας είπα ότι η ώρα είναι ακατάλληλη. Ορίστε περάστε».
Τα ρούχα όμως του Χάρου, με το που πέρασε μέσα, αντικαταστάθηκαν ως δια μαγείας με ένα μαύρο ράσο. Στα χέρια του παρουσιάστηκε ένα δρεπάνι και το κεφάλι του σκεπάστηκε σχεδόν ολόκληρο με μία μαύρη κουκούλα.
     «Μα… τι πάθατε; Τι συμβαίνει;».
     «Ε τι να συμβαίνει; Φόρεσα τα ρούχα της δουλειάς».
     «Της …ποιας;».
     «Της δουλειάς. Τα φοράω πάντα μόλις φτάσω στον τόπο εργασίας».       
     «Στον τόπο εργασίας; Μα τι λέτε τώρα… δεν… δεν σας καταλαβαίνω».
     «Ε τι να πω; Λέω αυτό που συμβαίνει και σας επαναλαμβάνω ότι ήρθα να σας πάρω».
     «Ε τώρα… ήρθατε να με πάρετε… και για πού αν επιτρέπετε; Σας ρώτησα και προηγουμένως, αλλά δεν απαντήσατε».
     «Τι θα πει για πού κύριε; Κάνετε τον ανήξερο; Για εκεί που πηγαίνουν όλοι όταν φύγουν από αυτό τον κόσμο».
     «Φτου… φτου… κουνήσου απ’ τη θέση σου χριστιανέ μου... άκου για εκεί που πηγαίνουν όλοι… και… πώς δηλαδή; Έτσι στα καλά καθούμενα;».      
     «Ποια καλά καθούμενα κύριέ μου; Σας έχουμε ειδοποιήσει».
     «Εμένα; Με ειδοποιήσατε εσείς εμένα;».
     «Όχι εγώ προσωπικά. Αυτά τα αναλαμβάνει το γραφείο δημοσίων σχέσεων. Σας έστειλαν ένα mail με όλες τις σχετικές πληροφορίες και έπρεπε να είστε έτοιμος και να με περιμένετε».
     «Mail είπατε; Δεν έχω λάβει τίποτα κύριε».
     «Δεν είναι δυνατόν αυτό».
     «Ε να που είναι. Οπότε… δεν ειδοποιήθηκα, και αφού δεν ειδοποιήθηκα δεν ξέρω τίποτα, και αφού δεν ξέρω τίποτα, δεν έρχομαι πουθενά. Συννενοηθήκαμε;».
     «Δεν γίνεται αυτό που λέτε. Τι θα πει δεν έρχεστε πουθενά;».
     «Θα πει αυτό ακριβώς που  σας λέω. Θέλετε να σας το επαναλάβω; Δεν-έρ-χο-μαι-που-θε-νά!».
     «Δυστυχώς για σας κύριέ μου, δεν μπορείτε να αρνηθείτε. Δεν το καταλαβαίνετε αυτό; Ετοιμαστείτε παρακαλώ. Ήρ-θα-να-σας-πά-ρω!».
     «Μα δεν ειδοποιήθηκα κ. Χάρε. Μπορείτε να το καταλάβετε;».
     «Έχετε σας παρακαλώ την καλοσύνη να τσεκάρετε το mail σας;». 
     «Το κοιτούσα λίγο πριν έρθετε. Δεν υπάρχει κάτι από σας».
     «Μισό λεπτό να κοιτάξω τα χαρτιά μου παρακαλώ. Να ορίστε… αφού σας έχω εδώ. Ορέστης Παπαδάτος, Ακτήμονος 108, 902 99 Πανόραμα. Εσείς δεν είστε;».
     «Ναι, αλλά να τσεκάρετε και το mail».
     «Το mail που έχω, είναι το papaor@gmail.com».
     «Σωστό είναι, αλλά σας επαναλαμβάνω ότι δεν έχω λάβει τίποτα».
     «Μα είναι ανήκουστο. Έχει αποσταλεί, διότι στην αντίθετη περίπτωση, θα μου είχε επιστραφεί».
     «Θα πήγε στα spam, γιατί έχω κάνει πολύ αυστηρές ρυθμίσεις».
     «Κι εγώ τι φταίω;».
     «Αμ’ εγώ; Εγώ τι φταίω να παρατήσω τα εγκόσμια στα καλά καθούμενα και μάλιστα χρονιάρα μέρα;».
     «Έχετε δίκιο, αλλά κι εγώ πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Χιλιάδες χρόνια τώρα, κανένας δεν μου έχει φέρει αντίρρηση».
     «Τους ειδοποιούσατε πάντοτε;».
     «Όχι φυσικά. Δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Τώρα όμως που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, η δουλειά έγινε παιχνιδάκι. Στέλνεις ένα mail και "τσουπ" ο άλλος είναι έτοιμος. Παραλαβή και παράδοση στο άψε-σβήσε».
     «Click away δηλαδή;».
     «Click, ξε-click, αυτό που κάνουμε τώρα εμείς εδώ, είναι σκέτο χασομέρι. Έχω να πάω κι αλλού ξέρετε».
     «Ναι, αλλά όπως βλέπετε δεν λειτουργούν όλα ρολόι. Λυπάμαι λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να σας ακολουθήσω».
     «Μα δεν με λυπάστε καθόλου; Γιατί μου το κάνετε αυτό; Θα αναστατώσετε ολόκληρο το σύστημα».
     «Δεν γίνεται σας λέω. Αφήστε δηλαδή που περιμένω και την καλή μου να έρθει για μια σούπερ βραδιά. Το έχουμε κανονισμένο, και δεν θα είναι σωστό εκ μέρους μου να την αφήσω στα κρύα του λουτρού».
     «Ωχ… μη λέτε για λουτρό παρακαλώ».
     «Γιατί;».
     «Ε… γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου, δεν μιλάνε για σκοινί».
     «Ποιου κρεμασμένου; Ποιο σκοινί; Τι είν’ αυτά που λέτε; Δεν καταλαβαίνω».
     «Σας πειράζει να μιλάμε στον ενικό;».
     «Εμένα; Καθόλου. Το προτιμώ άλλωστε».
     «Ε λοιπόν, τι να σου λέω τώρα Ορέστη μου. Δεν έχω την ευκαιρία να πλένομαι συχνά. Ακούω λουτρό και παθαίνω».
     «Θέλεις να κάνεις ένα ντους;».
     «Ένα μόνο; Τι να μου κάνει ένα; Και δύο και τρία μη σου πω».
     «Σχήμα λόγου ήταν. Θέλεις δηλαδή να μπεις κάτω από το νερό;».
     «Μιλάς σοβαρά; Θα με κάνεις να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση».
     «Έλα άστα αυτά τώρα. Αν το θέλεις, το μπάνιο είναι στη διάθεσή σου. Μετά όμως θα φύγεις. Εντάξει;».
     «Θα σου είμαι υποχρεωμένος και μετά, θα δω πώς θα το κάνουμε. Προς το παρόν σε ευχαριστώ για το ντους».

     Και ο Ορέστης έμεινε μόνος όση ώρα ο Χάρος έπαιρνε το μπάνιο του. "Άκου φίλε μου να δεις περίπτωση. Ήρθα να σε πάρω λέει. Κάτσε καλά ρε που ήρθες να με πάρεις. Έτσι στα καλά καθούμενα; Δεν έχω και κάτι για να πεις ότι έχω πρόβλημα υγείας. Όλα λειτουργούν θαυμάσια. Οπότε; Οπότε για κάποιο λάθος πρόκειται. Άκου –λέει- σε ειδοποιήσαμε. Ποιον ειδοποιήσατε ρε; Εμένα; Δεν πάτε καλά. Έχει γίνει λάθος. Ε τι νομίζεις δηλαδή; Οι υπολογιστές δεν κάνουν λάθη; Και βέβαια κάνουν. Άσε που περιμένω και το μωρό μου σε λίγο και θα…".
Η έξοδος όμως του Χάρου από το μπάνιο τον διέκοψε.
     «Μια χαρά ήταν το ντους Ορέστη μου. Σε ευχαριστώ πολύ. Να ‘σαι καλά».
     «Χαχαχα… οξύμωρη η ευχή σου».
     «Δηλαδή;».
     «Ε τι δηλαδή; Έχει και δηλαδή; Αφού ήρθες να με πάρεις, μου εύχεσαι να είμαι καλά; Απ’ την άλλη μεριά πάλι, αν είμαι καλά, γιατί ήρθες να με πάρεις;».
     «Σωστά το συλλογίζεσαι, αλλά να… ξέρεις… σε συμπάθησα».
     «Μπα; Ώρες είναι να θέλεις και μπύρα τώρα».
     «Ωχ! Μη μου λες τέτοια και μου τρέχουνε τα σάλια».
     «Ε δεν είναι κρίμα να τα αφήνουμε να τρέχουνε Χάρε μου;».
     «Εσύ μου φαίνεται ότι παίζεις με τον πόνο μου».
     «Καθόλου».
     «Ε να μη σε βάζω σε κόπο τώρα».
     «Σιγά τον κόπο».
     «Ε όσο να ‘ναι, νοιώθω και λίγο δύσκολα».
     «Δηλαδή δεν θέλεις;».
     «Τι μάρκα είναι;».
     «Στο ψυγείο έχω διάφορες. Θέλεις; Ναι ή όχι;».
     «Δεν θα έλεγα όχι, αλλά για να επανέλθω στο θέμα μας, τι νομίζεις; Ότι η δουλειά που κάνω είναι εύκολη; Ή ότι είμαι άκαρδος και σκληρός και άπονος; Δεν έχω αισθήματα εγώ;».
     «Τώρα που είπες αισθήματα… σα να άργησε μου φαίνεται το μωρό μου».
     «Α ναι… είπες ότι περιμένεις επισκέψεις. Πρέπει να φροντίσω για την περίπτωσή σου».
     «Τι να φροντίσεις; Σου είπα δεν έρχομαι».
     «Δεν κατάλαβες. Εντάξει, το να μη θέλεις να έρθεις, το καταλαβαίνω γιατί εδώ που τα λέμε, κανείς δεν θέλει. Εσύ όμως έχεις ένα ραντεβού που θα μπορούσε βέβαια να μη με νοιάζει, αλλά φαίνεσαι καλό παιδί και μου φέρθηκες και ξηγημένα. Δεν έχω παράπονο. Και μπάνιο, και μπύρα… τι να πω… εεε… μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη;».
     «Βεβαίως ναι. Αν μπορώ, πολύ ευχαρίστως. Τι συμβαίνει;».
     «Μήπως έχεις κάτι για μεζέ, για να μην την πίνω ξεροσφύρι; Είμαι και νηστικός ξέρεις και όσο να ΄ναι…».
     «Χμ… νηστικός ε; Μα καλά… δεν έφαγες τίποτα όλη μέρα;».
     «Έχει πέσει πολλή δουλειά αυτές τις μέρες, και δεν προλαβαίνω».
     «Κατάλαβα. Θέλεις να σου κάνω στα γρήγορα μια ομελέτα και να ρίξω και κανένα λουκανικάκι μέσα; Γουστάρεις;».
     «Πςςς… Πω πωωω… σου είμαι χιλιο-υποχρεωμένος  Ορέστη μου. Μπράβο σου. Κι αν σκεφτεί κανείς τη συμπεριφορά σου σε σχέση με το λόγο που βρίσκομαι εδώ, θα σηκωθούν τα μαλλιά του όρθια. Το θέμα όμως είναι άλλο. Όλα αυτά, δεν ενδιαφέρουν το σύστημα. Αφού αποφάσισε ότι σε θέλει εκεί, δεν του καίγεται καρφί για το τι έχεις κανονισμένο και τι όχι. Άρα όλα αυτά δεν μετράνε και πρέπει να βρούμε κάτι έξυπνο και σοβαρό για να του αλλάξουμε γνώμη, γιατί θέλει να γίνονται όλα σωστά, για να μη μπορεί κανείς να του πει έστω και μία κουβέντα. Είναι τυπικότατο βλέπεις».
     «Μα ποιος το κανονίζει το σύστημα; Εσύ δεν το κανονίζεις; Τι θα πει "να του αλλάξουμε γνώμη", "είναι τυπικότατο" και ένα σωρό ανοησίες που κάθεσαι και μου τσαμπουνάς τόση ώρα; Αφού εσύ τα κανονίζεις αυτά».
     «Κάποτε, τα κανόνιζα εγώ. Τώρα όμως, είμαστε όλοι δέσμιοι των υπολογιστών. Όλα τα κανονίζουν αυτοί. Είναι προγραμματισμένα τα πάντα. Το πιάνεις; Δεν μπορείς να αλλάξεις το πρόγραμμα, ούτε να κάνεις εξαιρέσεις. Γι αυτό σου λέω. Είναι τυπικότατο».
     «Μα ακριβώς περί αυτού πρόκειται».
     «Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς».
     «Εννοώ, ότι αφού είναι τυπικότατο, πρέπει να λάβει υπόψη του  ότι δεν έλαβα ειδοποίηση. Δεν το καταλαβαίνεις;».
     «Έχεις δίκιο. Πώς δεν το σκέφτηκα; Αυτή είναι η λύση. Ενοχλούμαι και εκνευρίζομαι αφάνταστα με αυτή την παρατυπία. Μμμ… Νοστιμότατη η ομελέτα. Είναι και λίγο καυτερή έτσι όπως μου αρέσει. Τι έχεις βάλει μέσα;».
     «Μπούκοβο».
     «Είναι εξαιρετική. Μπράβο Ορέστη μου».
     «Σ’ ευχαριστώ, αλλά όσον αφορά στο θέμα της επίσκεψής σου, θα μπορούσα να έχω προετοιμαστεί, να μη μου έρθει έτσι ξαφνικά. Να μην κλείσω τα ραντεβού που έκλεισα, να μην υποσχεθώ καινούργιο βιβλίο στον εκδότη μου, ούτε να αφήσω ένα σωρό εκκρεμότητες…».
     «Τι εκκρεμότητες;».
     «Ε ένα σωρό δουλειές. Τι να σου λέω τώρα… δεν έρχεται και η Νικόλ να μας δώσει καμιά ιδέα. Σήμερα βρήκε να αργήσει ρε γαμώτο;».
     «Νικόλ τη λένε τη λεγάμενη;».
     «Ναι. Έπειτα είναι…».
     «Τι είναι;».
     «Ε είναι και χρονιάρα μέρα σήμερα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, κατάλαβες;».
     «Παραμονή Πρωτοχρονιάς ναι… λοιπόν η ειδοποίηση είναι το θέμα. Δηλαδή το mail που δεν έλαβες. Θα ζητήσω να γίνει delete η εκτέλεση της παραγγελίας. Θα δώσω αιτιολογία ότι δεν έλαβες το σχετικό mail, η παραγγελία θα ακυρωθεί και θα πάνε όλα από την αρχή. Κάτσε να στείλω ένα sms».
     «Δηλαδή δεν τη γλιτώνω με τίποτα ε;».
     «Ξέρεις κανέναν που να κατάφερε κάτι τέτοιο;».
     «Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω κανέναν. Απλώς…».
     «Τι απλώς;».
     «Ε έλεγα, να… τώρα που γνωριστήκαμε… μήπως και…».
     «Μήπως και;».
     «Ε μήπως και μου τη χάριζες ρε παιδί μου…».
     «Μακάρι να μπορούσα. Τι νομίζεις όμως ότι είμαι; Κάποιο αφεντικό; Ένας υπάλληλος είμαι, που κάνει τη δουλειά του εκτελώντας εντολές».
     «Υπάλληλος; Εντολές;».
     «Ε βέβαια».
     «Ποιανού υπάλληλος και ποιανού εντολές;».
     «Ε του συστήματος. Ποιανού άλλου; Έτσι λειτουργεί χιλιάδες χρόνια τώρα. Δεν το ξέρεις;».
     «Το ξέρω… το ξέρω».
     «Το λες και με ένα παράπονο…».
     «Ε τι θες; Να το λέω με χαρά;».
     «Άκουσε Ορέστη μου να σου πω κάτι».
     «Είμαι όλος αυτιά».
     «Όλα τα πλάσματα του πλανήτη, καταδικάζονται σε θάνατο από την ώρα που γεννιούνται. Όλα!».  
     «Συμφωνώ. Και το πιο τραγικό από όλα, είναι ο άνθρωπος».
     «Γιατί;».
     «Επειδή το ξέρει. Ξέρει ότι μια μέρα θα τελειώσουν όλα».  
     «Ε πάρ’ το λοιπόν απόφαση, να τελειώνουμε. Το μήνυμα το έστειλα και θα έχουμε την απάντηση σε λίγο».
     «Κάτσε να φέρω δυο μπύρες ακόμα».     
     «Είσαι ξηγημένο παλληκάρι. Είδα όμως ότι έχεις και μαύρη μπύρα στο ψυγείο».
     «Ναι έχω. Θέλεις μαύρη;».
     «Την προτιμώ».
     «Μεσ’ τη μαυρίλα είσαι ε; Ορίστε λοιπόν μια μαύρη για σένα».
     «Σ ευχαριστώ. Στην υγειά σου».
     «Από το στόμα σου και στου …Χάρου τ’ αυτί».
     «Χμ… ήρθε η απάντηση και είναι θετική».
     «Θετική για ποιον;».
     «Για σένα».
     «Είδες λοιπόν που όλα γίνονται;».
     «Ναι μόνο που…».
     «Τι πράγμα;».
     «Τώρα που το σύστημα δεν σε έχει, πρέπει να ξαναδώσουμε τα στοιχεία σου από την αρχή. Να φανταστείς ότι τώρα ούτε κι εγώ δεν σε θυμάμαι».
     «Γιατί;».
     «Γιατί όταν το σύστημα διαγράφει κάποιον, τον ξεχνάω κι εγώ. Είναι το πρόγραμμα έτσι φτιαγμένο και είναι πολύ λογικό. Τόσες χιλιάδες χρόνια αν τα κρατούσα όλα στη μνήμη μου, θα είχε φρακάρει. Δεν το αντιλαμβάνεσαι; Είναι θέμα χωρητικότητας».
     «Σωστά. Να τα δώσουμε λοιπόν. Μέν…».
     «Μισό… μισό λεπτό να βγάλω το tablet».
     «Οργανωμένο σε βρίσκω».
     «Ε μα δεν γίνεται αλλιώς. Λοιπόν, είμαι έτοιμος… σ’ ακούω».
     «Μένανδρος Χατζηθωμάς, Σμύρνης 319, 185 90 Νέα Ελίκη».
     «Πολύ ωραία. Δώσε μου και το mail».
     «chatzimen@gmail.gr» 
     «Μια χαρά λοιπόν. Θα καταχωρηθούν εκ νέου και… μα… νομίζω ότι σου χτυπάνε το κουδούνι. Επισκέψεις ε;».
     «Ε θα είναι η Νικόλ».
     «Ποια είναι η Νικόλ;».
     «Ε δεν είπαμε;».
     «Τι είπαμε;».
     «Α ναι, με συγχωρείς. Μου είπες ότι δεν θυμάσαι τίποτα πια. Η καλή μου είναι».
     «Ε τότε να βγάλω κι εγώ τα ρούχα της δουλειάς, να αλλάξω και να πηγαίνω, γιατί δεν θέλω να σας ενοχλώ. Δεν είναι σωστό μέρα που είναι».
     «Ναι, αλλά δεν καταλαβαίνω. Γιατί χτυπάει αφού έχει κλειδί;».
Ο Ορέστης πλησίασε προς την πόρτα και την άνοιξε.
     «Έλα βρε αγάπη μου. Πού είσαι τόση ώρα; Γιατί άργησες;».
     «Ανησύχησες μωρό μου; Είχε λίγη κίνηση, ξέχασα και το κλειδί…».
     «Λοιπόν κ. Χατζηθωμά –επενέβη ο Χάρος- να τσεκάρουμε μισό λεπτό τα στοιχεία σας μην έχω κάνει κάποιο λάθος;».
     «Μα βέβαια Χάρε μου, βέβαια. Για πες μου τι έγραψες;».
     «Χμ… λοιπόν: Μένανδρος Χατζηθωμάς, Σμύρνης 319, 185 90 Νέα Ελίκη».
     «Πολύ σωστά. Και το mail είναι;»
     «Και το mail είναι chatzimen@gmail.gr».
     «Πάρα πολύ ωραία. Εύγε Χάρε μου. Εύγε!».
     «Να πηγαίνω λοιπόν κι εγώ.  Χάρηκα πάρα πολύ για τη γνωριμία, σας εύχομαι καλή χρονιά, και ελπίζω να τα πούμε ξανά».
     «Στη διάθεσή σου Χάρε μου. Κι όποτε ξαναβρεθείς απ’ τα μέρη μας, χτύπα το κουδούνι. Μια μπυρίτσα, πάντα υπάρχει στο ψυγείο για έναν καλό φίλο».
     «Ευχαριστώ πάρα πολύ. Α και… Μένιο…».
     «Ναι;».
     «Να σου πω…».
     «Σε ακούω Χάρε μου…».
     «Δοκίμασε την τοπική μπύρα της Σαντορίνης. Ήμουν προχθές εκεί και τη δοκίμασα. Είναι έκτακτη».
     «Ότι πεις Χάρε μου. Ότι πεις».

     Ο Χάρος έφυγε, η πόρτα έκλεισε και η Νικόλ που τόση ώρα είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει, χώθηκε στην αγκαλιά του Ορέστη.
     «Αγάπη…».
     «Ναι μωρό μου…».
     «Να σε ρωτήσω κάτι;».
     «Όσο θα σε γδύνω; Ρώτα με».
     «Ποιος ήταν αυτός;».
     «Ο Χάρος!».
     «Ο Χάρος;».
     «Ναι».
     «Και τι ήθελε;».
     «Κάτι του χρώσταγα και ήρθε να το πάρει».
     «Μα σε είπε Χατζηθωμά, μετά σε είπε Μένιο, είχε γράψει λάθος διεύθυνση, λάθος mail… γιατί όλα αυτά;».
     «Και δεν χαίρεσαι;».
     «Θα ‘πρεπε να χαίρομαι;».
     «Ε βέβαια».
     «Για ποιο λόγο;».
     «Γιατί θα με ψάχνει και δεν θα με βρίσκει πουθενά».

© George Bilikas (D2D, 2019)