Θυμάμαι το καψιμί στη μονάδα που υπηρέτησα στη Σάμο.

Έβλεπες τα βουνά του νησιού από εκεί και μύριζες καθαρό αέρα.

Μια λεμονίτα Lux και ένα τσουρεκάκι σοκολάτα μου έκαναν συντροφιά,την πρωινή εκείνη ώρα που ξημέρωνε...

Μια παρένθεση στις τότε αγωνίες μου...

Είχα μόλις ενημερώσει το Διοικητή για τις αρμοδιότητές μου.

Το καψιμί με περίμενε...μυρωδιές πρωινού καφέ,βρεγμένου χώματος δίπλα στον Όρχο και αστεισμοί φαντάρων της παλιοσειράς μου...

Μπορεί να πάνε χρόνια από την απόλυσή μου...μπορεί να πίνω τον πρωινό καφέ μου αλλού

Μα το καψιμί είναι ζωντανό στη μνήμη μου...κι η θέα στα βουνά που ταξιδεύει την  ψυχή...πάντα μπροστά μου...